De weg naar adoptie #15: Op zoek naar kracht en energie

Wellicht kunnen aankomende ouders bevestigen dat als er een kindje op komst is, of je hebt de wens om een kindje te krijgen, vaak je hele focus hiernaartoe gaat. Ook al probeer je je aandacht bewust af te leiden, toch is dit een soort oerkracht die zijn aandacht blijft opeisen.

Gezin vormen

In de wereld van het adopteren van een kindje is dat niet anders. Ik zie vaker gezinnen waarvan duidelijk is dat ze biologisch zijn ontstaan, maar ook juist de gezinnen die op een andere manier tot stand zijn gekomen. Dat eerste soort gezin is iets dat voor ons ook wel een proces is. Een proces om afscheid te nemen van een biologisch eigen kindje.

Hoewel we geen verschil verwachten te gaan ervaren tussen de liefde voor een biologisch kindje of een adoptiekindje, zijn er natuurlijk wel verschillen. Vooral dat een kindje niet op je lijkt – of het nu op het gebied van het uiterlijk of innerlijk is – is iets dat wat zwaarder valt. Natuurlijk groeit een kindje naar je toe en zal er veel worden overgenomen wat betreft gedrag. Toch doet het af en toe pijn om te beseffen dat het anders is. Dat zegt niets over onze wens om te adopteren want die was er waarschijnlijk toch wel geweest, ook als er een biologisch kindje in ons gezin zou zijn.

We zien vaker gezinnen om ons heen met biologische kinderen en dat benadrukt even het verschil: wij zijn nog geen ouders en kunnen het gezinsleven niet meedelen.

Het langst wachtende koppel

Zoals ik in een eerder blog 'Feestdagen door zonder kinderen' schreef hebben we al heel wat jaren een kinderwens. Inmiddels 'mogen' we bijna de 8 jaar aantikken. Het pijnlijkste is dat het na die 8 jaar nog altijd geen zekerheid is dat we een kindje in ons gezin gaan opnemen. Natuurlijk hebben we alle officiële stappen doorlopen in het adoptieproces en we wachten nu op het telefoontje van een ‘match’. Toch zijn er nog genoeg onzekerheden.

Via de updates van het adoptiebureau (vergunninghouder) waar we elk kwartaal om vragen zijn we erachter gekomen dat we momenteel het langst wachtende koppel zijn. Deze status is er eentje die we nog niet bereikt hadden. Deze positie geeft helaas geen zekerheid of duidelijkheid, want er wordt gematched op basis van wat het kindje (nodig) heeft. Dat is natuurlijk ook het meest voor de hand liggend om te doen: de passende ouders zoeken bij een kindje met bepaalde special needs.

Als we de afgelopen jaren van wachten bekijken, dan zou het kunnen zijn dat we binnen nu en 1 jaar wellicht een match krijgen. Maar dit is puur gebaseerd op wat we hebben gezien op de wachtlijst. Plus een lading hoop die we er zelf aan hebben toegevoegd. Aan de andere kant: er zijn ook aspirant-adoptieouders die maar liefst 8 jaar op de match hebben gewacht.

Het enige zekere in dit proces is de continue onzekerheid.

Kinderwens blijft groeien

Eerder deelde ik al dat we drie keer dichtbij onze kinderwens zijn geweest. Dat gaat over drie zwangerschappen, waarvan de eerste zwangerschap net niet de 12 weken heeft mogen bereiken. Alle controles – zowel in het ziekenhuis als daarbuiten – waren goed. We hebben het hartje zien en horen kloppen en de groei verliep volgens schema. Toch werden we verrast met een miskraam. Er was geen verklaring voor te vinden, zelfs niet na een (inwendig) onderzoek.

Over een paar dagen is het ‘de datum waarop het mis ging’ weer. Ook al is het vier jaar geleden, het blijft voor mij een moeilijk moment. Maar in die 8 jaar waarin we ons gezin willen uitbreiden, kan ik terugkijken op een aantal weken dat we ons super hebben gevoeld: we waren immers zwanger! Die misselijkheid nam ik even voor lief. Maar de impact die het had toen het mis ging, is er zeker ook. Van de schrik bij de echo, twee nachten met weeën-opwekkers totdat alle hormonen je lichaam langzaam verlaten. Het heeft niet alleen een impact gehad op ons, maar ook op familie en vrienden om ons heen.

De twee daaropvolgende zwangerschappen waren anders. Ik voelde gelijk dat ik zwanger was, maar ik voelde ook meteen dat het niet goed was/ging. Beide zwangerschappen zijn spontaan rond de 8 weken beëindigd. Het is zeker een verlies-ervaring, maar omdat mijn gevoel aangaf dat het niet goed was, heb ik deze anders beleefd dan de allereerste miskraam.

Het gemis groeit mee

Het gemis kan ik helaas niet wegstoppen. Ik zou het graag willen oppakken en in een doosje op de zolder willen verbergen. Ik voel aan alles in mijn lijf dat ik het nu niet kan wegdrukken, hoe fijn dat soms ook kan zijn. Het enige dat ik nu kan doen is het ondergaan en het ervaren. In elk geval plan ik wat tijd en ruimte voor mijzelf in: even een rustmomentje in het vaak drukke leven. Wellicht ga ik weer een kaarsje aansteken om het moment even te gedenken.

Om toch weer wat perspectief in het wachten aan te brengen, hebben we een mini-vakantie ingepland. We gaan een paar dagen op vakantie naar een Afrikaans land: lekker snorkelen, zonnen, eten en relaxen. Iets fijns om naar uit te kijken en weer wat kleur in ons leven te brengen. Onder het motto ‘nu we geen kindje hebben, kan het wat makkelijker (en impulsiever)’ kiezen we voor wat tijd samen en het ontdekken van een voor ons nieuw Afrikaans land.