De weg naar adoptie #24: Voor het eerst in onze armen

Zodra we in de auto zitten met onze contactpersoon begint bij mij de spanning op te spelen. Ik probeer het gesprek gaande te houden terwijl ik word overvallen door enorm veel emoties. De 20 minuten in de auto lijken voorbij te vliegen. Als we het terrein van het weeshuis oprijden, voel ik zoveel medelijden en compassie met de kinderen en tegelijkertijd zoveel waardering voor alle mensen die zich voor deze kinderen inzetten. Het is helaas echt noodzakelijk voor deze kindjes, anders zou hun toekomst minder rooskleurig uitzien.

Het ontvangst bij het weeshuis waar we onze zoon zullen ontmoeten is vriendelijk. Na een korte introductie en kennismaking met de directrice, krijgen we uitleg over hoe het gaat verlopen. Alle drie de gezinnen krijgen een eigen plek om hun zoontje te ontmoeten. Wij mogen de kamer van de directrice gebruiken. Er is een raam dat uitkijkt op de tuin en de huizen waar de kinderen verblijven. Na ongeveer 20 minuten ongeduldig wachten wijst de vrijwilliger die foto’s van ons maakt ons erop dat de kinderen eraan komen.

Hij is het echt!

Vanachter het raam zien we onze zoon komen aanlopen. De tranen lopen over mijn wangen: hij is het echt! Ik herken hem en schrik een beetje van zijn lengte. Wat is hij klein. Meteen denk ik ‘wat fijn, want dan kan ik hem lekker lang dragen’. Ik veeg mijn ogen droog als we wachten tot de kinderen naar binnen worden gebracht. Dit gebeurt erg rustig en gaat één voor één.

Onze zoon wordt als laatste gebracht. Hij is enorm onder de indruk van alles en neemt zijn tijd om het op zich in te laten werken. Wat zou er in het hoofdje van hem omgaan? Het liefst wil ik hem oppakken, hem aanraken, zijn geur opsnuiven, kijken of hij het niet te warm heeft en of hij een luier aan heeft. Zoveel gedachten gaan door mijn hoofd terwijl ik rustig blijf zitten en op ooghoogte contact probeer te maken. Het knuffeltje dat we mee hebben en waar hij foto’s van heeft gekregen, lijkt iets van herkenning te veroorzaken. Toch is er verder nog geen interactie. Dit is ook al ontzettend veel en bijzonder.

Heel stevig vasthouden

Na een paar minuten komt er een medewerker binnen. Ze zegt iets tegen onze zoon en pakt hem op en geeft hem aan mij. Ik hou mijn zoon vast. Ongelofelijk. Ik voel zijn onzekerheid en angst, terwijl ik zachtjes tegen hem praat. Op zijn beurt houdt hij mij heel stevig vast. Zijn handjes knijpen in mijn huid. Zo fijn en ergens ook al vertrouwd aan mijn kant.

Voorzichtig aai ik zijn rug en ook zijn wangen. Wat is het een mooi jongetje. Honderden gedachten schieten door mijn hoofd. Ik druk ze weg, want anders kan ik mijn tranen niet binnen houden. Papa komt wat dichterbij, maar daar schrikt het kleine mannetje wat van. We besluiten dat papa – hoe moeilijk ook – een stapje terug doet en onze zoon op afstand laat wennen.

Alsof we dit al jaren doen

Het lijkt uren te duren voordat we met ons drietjes samen in de kamer zitten. Ik loop wat op en neer en blijf rustig tegen hem praten. Hoewel hij geen idee heeft wat ik zeg, blijft hij kalm en houdt hij zich goed vast. Voorzichtig bekijkt hij me soms even tussendoor. Zou hij me herkennen van het fotoboekje? Mijn jurk is bewust uitgekozen, want deze staat ook in het fotoboekje.

Voordat we terug naar het appartement waar we verblijven rijden, krijgen we nog van meerdere verzorgers informatie. We proberen dit zo goed als het kan te onthouden en vooral onze vragen nog te herinneren. Beiden zijn we niet ons normale zelf. De emoties hebben de overhand en dat is ook helemaal prima. Met onze zoon in mijn armen lopen we naar de taxi. Geen moment wil hij me loslaten. Ik neem hem op mijn schoot. De andere kinderen hadden een tussendoortje gekregen. Papa gaat dit voor onze zoon halen en onderweg geef ik hem zijn eerste yoghurtje. Alsof we dit al jaren samen doen. Het eten gaat goed en dat lucht ons enorm op. Zelfs in deze bijzondere situatie gaat dat gewoon door.

Papa’s op pad

Weer terug bij het appartement, heeft papa 10 minuutjes om zich op te frissen. Alle papa’s gaan met de begeleidster boodschappen doen. Ze geeft adviezen over de soorten zeep, crème, luiers en voedsel dat er in het weeshuis wordt gebruikt. Ik maak snel een lijstje en geeft dat mee. Voor dat ik het goed en wel besef ben ik alleen met onze zoon. Ongelofelijk. Na een paar minuten controleer ik het dagritme dat ze in het weeshuis volgden. Hij zou nu bijna gaan lunchen en slapen. Ik heb wat brood en maak wat klaar. Gelukkig laat hij me toe en mag ik hem voeren. Hij eet een boterham en drinkt wat water. Opgelucht start ik aan het klaarmaken voor het middagslaapje. We hebben pyjama’s meegenomen. Hij lijkt het te begrijpen als ik de pyjama laat zien en zijn schoenen ga uitdoen. Ik vertel in het Nederlands tegen hem zodat hij kan wennen aan alle nieuwe klanken en mijn stem. Een nieuwe luier aantrekken die we vanuit thuis hadden meegenomen is in een handomdraai gebeurd.

Een paar minuten later ligt het kleine mannetje in een eenpersoonsbed. Ik kruip naast hem en praat heel rustig tegen hem. Hij bestudeert mijn gezicht met volle aandacht. Ik krijg zelfs een eerste glimlach van hem. Na een tijdje valt hij rustig in slaap. Nu kan ik zijn mooie gezichtje bekijken en een traan rolt over mijn gezicht, van zowel pijn als blijdschap.

Lees hier alle delen van ‘De weg naar adoptie’

Foto’s: headerfoto is een eigen foto, de twee foto’s in de tekst zijn stockfoto’s van iStock