Planten zijn ondoorgrondelijk. Tenminste, voor mij wel. Soms staan ze ineens prachtig te bloeien, dan vallen de bladeren weer helemaal uit. In de loop der jaren ben ik wel beter geworden in het verzorgen. Had ik vroeger al moeite om die ene verschrompelde cactus in leven te houden, nu groeien de planten in mijn woonkamer de potten uit.

Moeten ze echt elke dag eten?

Tegenwoordig heb ik kinderen; die zijn meer werk dan planten. Ze hebben meer nodig dan één keer per week water. Ik heb wel eens een spreuk gezien: ‘moeten ze écht élke dag eten?’ Ja dus, en liefst ook nog iets voedzaams en gezonds.

Vroeger, toen mijn lief en ik nog met z’n tweeën waren, sjokten we aan het eind van de dag naar de supermarkt en haalden dan twee biefstukjes om te bakken, in zo’n klein plastic tasje. Nu sleep ik de hele week met boodschappen. Appels, bananen, brood, melk. Kwark, snoep, Sultana’s. Repeat. Mijn zoon eet soms drie bakken muesli met melk per dag. En drie borden warm eten. Heb ik net boodschappen gedaan – een hele auto vol – thuis bedenk ik alweer iets dat op het lijstje moet.

Ratjes om voor te zorgen

iedereen-een-coronapuppy-ratjes

Toen de kinderen klein waren aten we strak om 18.00 uur. Werd het later, dan ging het eten erin met hangen en wurgen. Met twee tieners is het gelukkig weer mogelijk om iets flexibeler te zijn. Ze zijn regelmatig weg voor sporten en vriendjes of soms zelfs allebei uit logeren. Steeds vaker heb ik niets meer om voor te zorgen. Vandaar dat we twee tamme ratjes hebben genomen, zodat ik mijn moedergevoelens nog enigszins kan botvieren.

Coronapuppy

Ik zit in mijn thuiskantoor voor het raam van de eerste verdieping. In mijn straat komen verdacht veel puppy’s voorbij. Blijkbaar ben ik niet de enige met behoefte aan verzorgen. Met name moeders van wie de jongste de basisschoolleeftijd heeft bereikt krijgen vaak last van rammelende eierstokken. In Staphorst, waar ik ben opgegroeid, ben je als moeder van een doorgaans groot gezin wel even zoet. Meestal je hele vruchtbare leven.

Maar in het mondaine dorp vlakbij Utrecht waar ik nu woon, ga je nou eenmaal niet eindeloos door met kinderen maken. Dan is een Labradorpup een goed alternatief. En in coronatijd is het aantal puppy’s helemaal geëxplodeerd.

En ik geef het toe, als ik zo’n coronapuppy voorbij zie komen met dansende oortjes en een wiebelend staartje, één en al enthousiasme, dan gaat mijn moederhart sneller kloppen. Tot het moment dat het lieve beest een dikke drol op het gras doet en het baasje met zo’n goor poepzakje in de weer gaat. Dan denk ik terug aan de miljoen luiers die ik heb verschoond en dan vind ik het wel even welletjes. Geen coronapuppy voor mij!

Een ander nadeel van honden is ook dat zij níet, zoals kinderen, op een gegeven moment zelfstandig naar vriendjes kunnen fietsen of naar het hockey- of voetbalveld gaan. Maar misschien is dat voor veel moeders juist wel een voordeel. Een baby die altijd afhankelijk van je blijft en je onvoorwaardelijke liefde blijft geven.

Wat doen we met de coronapuppy na corona?

iedereen-een-coronapuppy-huisdier-adopteren

Is alleen de vraag hoe dat straks gaat als we met zijn allen weer naar kantoor, naar feestjes en vergaderingen op school moeten. Dan zit die coronapuppy helemaal alleen thuis. En denkt ie weemoedig terug aan de tijd dat hij wel zes keer per dag werden uitgelaten.