Afscheid nemen van blijde verwachting

De lichte streep op de zwangerschapstest was een feestje. Mijn cyclus is sinds de geboorte van Feyre zo onregelmatig, waardoor niet alleen de dag waarop mijn eisprong zou kunnen plaatsvinden een gok is, maar ook mijn ‘niet ongesteldheid dag’ een speculatie is. Omdat die test zo licht was, besloot ik om elke twee dagen een test te doen.

Een week wachten was me te lang, in mijn ongeduld wilde ik zo snel mogelijk bevestiging van een gezonde zwangerschap. Een week later was de test nog steeds licht, maar de verloskundige bevestigde mijn zwangerschap. Vreugde, maar toch bleef er iets onder mijn huid jeuken. Ik had het gevoel dat er iets niet klopte, het voelde niet zoals bij Feyre.

Alle zwangerschapsverschijnselen zijn er

Mijn borsten werden pijnlijk, mijn darmen verschoven, waardoor ik een klein buikje moest verbergen en ik lichtte één van mijn vriendinnetjes in. Ook vertelde ik dat ik er een ongerijmd gevoel bij had. Toen was er bloed, paniek en een telefoontje naar de verloskundige. Geruststelling overspoelde me door haar bemoedigende woorden. De bloeding was snel voorbij en negen dagen later stond de vitaliteitsecho ingepland.

Wachten duurt lang en telkens weer bekroop mij een gevoel van disharmonie in mijn lichaam. Ik bleef die onzekerheid delen met mijn man Jan en hij geloofde en steunde mij hierin.

Het Mamabrein

Twee dagen voor de echo was er weer bloed en de avond voor onze afspraak een hele plens. Die avond in bed spraken we over afscheid nemen, verwerken en opnieuw proberen. Ik had geen hoop meer en Jan legde zich daarbij neer. Zijn geloof in mijn mamabrein is enorm.

Die morgen belde ik mijn moeder om te vragen of ze thuis aan het werk was en zo ja, of ze even op onze dochter kon passen tijdens de echo. Haar antwoord was bevestigend en na een snelle uitleg over mijn vermoeden dat er iets niet goed zat en een snelle douche stapten we in de auto.

De dag van de echo

Ook mijn vader was nog net thuis en na een dikke knuffel en lieve woorden vertrok hij naar werk. Jan en ik knuffelden nog even met Feyre en mijn moeder voordat we de auto instapten en we reden naar het echocentrum. Ik deed mijn verhaal aan de nuchtere, directe, maar ook lieve echoscopiste en ook zij probeerde mij hoop te geven.

Ze vergeleek de bloedingen met een bloedneus. Van een bloedneus schrikken we niet, maar van een bloeding ‘down under’ raken we direct in paniek. Ik knikte, maar mijn mama brein onderdrukte de hoop die ze me probeerde te geven. Tijdens de uitwendige echo bleek dat mijn darmen het zicht volledig blokkeerden, waardoor ze mij vroeg mijn blaas te legen om een inwendige echo te kunnen doen.

Terwijl ik naar het toilet was vertelde Jan haar over de lichte zwangerschapstesten en mijn volhardende gevoel van onvolkomenheid. De echoscopiste vertelde Jan dat een zwangere vrouw met zo’n gevoel 99 procent van de tijd gelijk had.

Miskraam

Bij de inwendige echo zag de echoscopiste dat mijn baarmoeder nagenoeg leeg was. Er zat wat weefsel en sporen van bloed, maar verder niets. De baarmoedermond stond open. Het vruchtje, onze baby, heeft zich vanaf week vier of vijf al niet ontwikkeld. Geen hartslag gehad en geen leven gevoeld. Een vroege afwijking in de chromosomen heeft ervoor gezorgd dat de cellen bij de aanleg al zijn afgestoten. Echter, mijn lichaam heeft de miskraam buitengewoon langzaam in gang gezet, waardoor ik niet op het ‘normale’ moment ongesteld ben geworden, maar zwangerschapsverschijnselen heb ontwikkeld.

Voor de zekerheid heeft ze gezocht naar een vruchtje in de eierstokken, om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten. Die zagen er gezond uit. Na een ingehouden huilbui op Jan zijn schouder hebben we de administratie afgerond en zijn we naar mijn moeder gereden. Ook zij had mijn boodschap serieus genomen en was niet verrast door ons nieuws. De rest van de dag zat ik aan de telefoon met mijn ingeseinde vriendin, de verloskundige, mijn vader en mijn broer.

De natuur is hard

Aan het einde van de middag besloten we Jan zijn ouders te vragen of we Feyre mochten komen brengen om even tijd voor onszelf te hebben. Dat mocht, en ook zij reageerden vrij nuchter op ons verhaal. Natuurlijk werden we getroost en hadden ze alle eerbied voor ons verdriet, maar ook zij wisten al dat de natuur hard is, maar meestal de goede keus maakt.