We hebben allemaal unieke kinderen

In mijn praktijk zie ik als kinderfysiotherapeut dagelijks verschillende, unieke kinderen. Op het ene moment zie ik een kind dat rondstuitert door de behandelkamer. Op het andere moment zie ik een kind voor me zitten dat bijna in de huid van zijn ouder kruipt. Het ene kind komt bij mij langs omdat hij niet zo mooi kan schrijven en het andere kind komt met de vraag of ik kan helpen bij het leren touwtje springen. Allemaal verschillend en uniek. Verschillend in karakter en verschillend in hun vaardigheden. Ieder kind is anders, maar is dat erg? Onlangs heb ik een kinderboek ontdekt dat over dit thema gaat en die ik graag bij jullie onder de aandacht breng.

Mijn kind kan voordat hij een jaar is al lopen

Iedereen is anders. En dat is maar goed ook, toch? Het zou wat zijn als iedereen hetzelfde karakter en dezelfde uitstraling heeft. Sinds een jaar ben ik moeder en ik merk enorm dat moeders onder elkaar regelmatig hun kind aan het vergelijken zijn met die van een ander. Onbewust doe ik het stiekem ook een beetje.

Tijdens mijn zwangerschap dacht ik: ‘Mijn kind kan al voor zijn eerste verjaardag lopen.’ Ik dacht dat ik als kinderfysiotherapeut dat wel even kon ‘regelen’. Nu ben ik dus even met de neus op de feiten gedrukt. Ten eerste ben je thuis ‘gewoon’ moeder en ben je niet de hele tijd bezig met het stimuleren van de motoriek. Daarnaast blijkt wel dat ieder kind op zijn eigen manier en tempo ontwikkelt.

Ontwikkelen op eigen tempo

Onze kleine man Sem ging met 11 maanden ‘pas’ zitten. Als ik hem dan ging ophalen bij de kinderopvang, zag ik dat er baby’s op de groep waren die al konden kruipen en staan. Ik keek op dat moment toch stiekem even naar de verjaardagskalender die daar hangt en dan zie je als moeder (met een ‘kinderfysiotherapeutisch oog’) dat het kindje jonger is dan je eigen mannetje! Op dat moment had ik toch weer even een baalmomentje. Waarom? Je wilt op de een of andere manier toch dat jouw kind ook in dezelfde lijn meegroeit en niet dat hij ‘anders’ is.

Daarnaast kreeg ik regelmatig te horen dat Sem nog niet zelfstandig kan spelen bij de opvang. Ik zag dat inderdaad ook terug in de thuissituatie. Is dit dan erg? Laat mijn kind ander gedrag zien dan ‘normaal’? Moet mijn kind dit al kunnen? Allemaal vragen die dan door je hoofd spoken.

Je kunt je dan druk maken dat je kind net iets trager is in zijn ontwikkeling, maar waarschijnlijk heeft jouw kind iets anders waar hij of zij goed in is. Mijn zoon Sem is bijvoorbeeld heel goed in eten, haha. Ik vind dit ‘normaal’, maar misschien dat andere ouders daar juist heel veel moeite mee hebben, omdat hun kind slecht eet.

We hoeven niet in alles even snel, kundig en goed te zijn. Laat iedereen uniek zijn en laten stralen en uitblinken waar hij of zij goed in is. En laten we gewoon trots zijn op ons kind!

Een SynDroom: kinderboek over unieke kinderen

Sinds kort heb ik online kennis gemaakt met Susanne, de schrijfster van het boek Een SynDroom. Zij is moeder van zes kinderen. Sinds de komst van haar dochter met het syndroom van Down is zij geïnspireerd geraakt om dit kinderboek te schrijven. ‘Iedereen is anders en daarom is een syndroom heel gewoon’, zegt Susanne. In deze wereld streven we naar perfectie. Dit kinderboek is daarbij een perfecte tegenhanger. Iedereen is goed zoals hij of zij is.

Het kinderboek Een SynDroom gaat over de zes kinderen van Susanne en haar man. Over elk kind heeft zij een verhaaltje geschreven. Haar ene kind is een beetje wiebelig en beweegt de hele dag. Haar andere kind zit de hele dag te dagdromen. Weer een ander is minder goed in leren, maar is heel creatief. Allemaal zijn ze net een beetje anders. Bij elk verhaal zijn er tekeningen gemaakt. Wat zo bijzonder is trouwens, omdat deze tekeningen door een van haar kinderen zijn gemaakt. Een heel persoonlijk boek dat kinderen en ouders kan helpen om net wat anders te denken.

Over Een SynDroom

Toen ik dit boek had gelezen werd ik enthousiast om dit met andere ouders te delen. Zoals ik eerder beschreef ben ik onbewust Sem vaak aan het vergelijken met andere kindjes. Gedachten als: ‘Hij is erg druk en beweeglijk, hoe zijn andere kindjes op die leeftijd? ‘ of ‘hij wil constant aandacht van mensen, speelgoed vindt hij minder interessant, is dit anders dan anders’?

Door dit boek ben ik anders naar mijn zoon Sem gaan kijken. Sem is gewoon zoals hij is. Een beetje wiebelig, houdt heel graag van aandacht, houdt van drukke omgevingen met veel geluid en veel mensen en hij vindt het vooral leuk om samen in de speelhoek te spelen. Dit is gewoon Sem. Uniek en misschien anders, maar heel normaal, zoals Susanne dat zo mooi omschrijft.

Het is dan wel een kinderboek, maar als moeder heb ik een voor mij heel waardevolle wijze les eruit gehaald. We hebben allemaal unieke kinderen.