Mijn inspiratie en zin om te bloggen was dankzij corona compleet weggevaagd. Waarom is voor mij nog steeds een goede vraag. Ik denk dat ik er de rust in mijn hoofd er niet voor wist te vinden. Corona, corona, corona. Kon ik eerder op een warme zomerdag blij worden van een koud Corona-biertje, nu komt het woordje corona mij echt de neus uit. Zeker nu manlief afgelopen week positief getest is op het coronavirus, waardoor wij nu ‘gezellig’ met elkaar in quarantaine zitten.

Gezellig in lockdown

Vorig jaar maart vond ik dat dus echt nog gezellig. Mijn werk in de zorg ging gewoon door en ik vond het stiekem een verademing dat we niet allemaal verplichtingen hadden in de vorm van verjaardagen, handjes schudden, op visite moeten. Je kent het wel. Ik vond het oprecht heerlijk om leuke dingen te doen met de kinderen. De creatieve ideeën vlogen hier door het huis. Van koekjes bakken, knutselen en fietsen, naar wandelen in het bos, speurtochten bedenken en filmpjes kijken met chipjes. Ik heb echt genoten en ik denk de kinderen ook.

Batterij leeg

vanaf-hier-kan-het-alleen-maar-beter-gaan

Maar nu – maart 2021 – zijn we precies een jaar verder en ik merk dat mijn batterij op begint te raken. Ik begin gefrustreerd te raken en nu mis ik juist die vervelende verplichtingen van verjaardagen, handjes schudden en visites. Ik mis het gekakel van mijn familie tijdens feestjes en ik mis gezellige momenten met vriendinnen. Ik mis het leven.

Ik merk dat ik niet altijd meer die gezellige, enthousiaste mama ben. Ik vind het lastig om nog leuke dingen te bedenken om met de kinderen te doen. Mijn dochter zucht de laatste tijd steeds vaker: “mam, moet ik nu alweer wandelen?” Ze is ondertussen ook wel uitgekeken op het zoeken van gekleurde stenen, die we toch niet vinden.

Pech na pech na pech

Ik probeer er het beste van te maken. Elke dag iets leuks te doen met de kinderen. Maar oh, wat kost het mij de laatste weken veel moeite om overal een positieve draai aan te geven en er het beste van te maken. We keken allemaal enorm uit naar komende week. De oudste weer alle dagen naar school, wat ze geweldig vindt, en de jongste twee dagen naar de opvang. Daarnaast zou ik eindelijk verlost worden van mijn ellendige galblaas (lees: al drie jaar onverklaarbare pijnaanvallen wat dus galstenen bleken te zijn).

Maar helaas brak ik deze week heel ongelukkig mijn teen en bleek manlief dus corona te hebben. Er zijn ergere dingen, maar het voelt als een mokerslag. Als een druppel die de emmer doet overlopen. Angst overheerst, want hoe ziek gaat hij hier van worden? Worden de kinderen ook ziek? Zijn we nog bij mensen geweest de afgelopen dagen? Hoe heeft dit nou kunnen gebeuren? Ga ik zelfs ondanks mijn vaccinatie, ook nog ziek worden?

Mijn hoofd tolt. Ik voel mij enorm schuldig naar mijn werk toe. Midden in de coronacrisis geopereerd moeten worden, maar nu dus eerst verplicht thuis moeten zitten en later alsnog geopereerd worden. Hier zit toch geen enkele werkgever op te wachten? Dochterlief is boos want nu mag ze wéér niet naar school en mag ze weer niet knuffelen met opa en oma. Bah!

Rijk mens

vanaf-hier-kan-het-alleen-maar-beter-gaan

En dan komt bij mij even een moment van bezinning. Misschien wel juist omdat we in quarantaine zitten. Ik kijk om mij heen. Manlief is in de tuin bezig en snuit zijn neus een aantal keren. Onze dochter springt op de trampoline, druk pratend met papa over alles wat er in haar koppie omgaat. De jongste kruipt tegen mij aan op de bank. Hij is net wakker van zijn middagslaapje en drinkt een bekertje appelsap met een bakje chips en kijkt naar Paw Patrol. Ik besef opeens even dat ik een rijk mens ben en dat het vanaf hier alleen maar weer beter kan gaan. Op naar een mooie zomer!