Hoe gaat het bij Merel thuis tijdens de coronacrisis?

Sinds begin maart voelt het alsof mijn leven is teruggeschroefd naar het waakvlammetje. Waar ik net dacht, met de lente in het verschiet, weer heerlijk te kunnen gaan vlammen, moet ik het even doen met een flakkerend lichtje. Bij elk vlaagje wind zie ik mijn vlammetje buigen, krimpen, bijna doven, om dan toch weer dapper op te vlammen: “Mij krijg je niet klein!”

Veel emoties en gemis

De realiteit tijdens deze coronacrisis is dat de afgelopen weken hier thuis alle emoties de revue al zijn gepasseerd. Van angstig: “Is dit het einde der tijden?” Tot verdrietig: “Jeetje wat zijn er veel zieken en wat zou ik mijn (schoon)ouders graag weer 'live' zien”. Naar blij met het gekneuter in en om huis, de uitgezochte babykleertjes (zo’n karweitje waar ik tegenop zag) en de zelfgemaakte appeltaart. Dat laatste is iets wat ik normaal gesproken te veel werk vind om te doen, om hem vervolgens maar buiten de deur nuttigen.

Er is gemis van grote en kleine zaken. Familie en vrienden niet kunnen zien, een rondje over de markt niet kunnen afsluiten in een koffietentje en de kleuter die school mist. En dan werken mijn man en ik nog niet eens in de zorg of andere vitale beroepen, waar nu verloven (ja ook ouderschaps!) worden ingetrokken en diensten van 12u + geen uitzondering zijn. Gelukkig zijn we allemaal nog gezond.

Hoe nu verder?

“En nu? Hoe nu verder?” zijn gedachten die door mijn hoofd schieten. Eigenlijk heb ik even geen idee. Toen ik hoorde dat de scholen en opvang e.d. dicht blijven tot in ieder geval 28 april, wat naadloos overgaat in de meivakantie, schrok ik toch flink. Hoewel het natuurlijk niet volledig als een verrassing kwam. En ik van mening ben dat we beter wat langer thuis kunnen zitten dan te snel de regels versoepelen/opheffen met alsnog een giga ziektepiek als gevolg. Want dan zijn alle genomen maatregelen voor niks geweest. En zaten we allemaal voor niets mopperend thuis.

Lief zijn voor mezelf en anderen

Ik werk wanneer ik kan, maar schaam me er niet voor dat ik mijn werk wat naar heb teruggeschroefd ten bate van mijn man. Ik schaam me er ook niet voor dat ik nu niet bezig ben met een wonder-oplossing, dat onmisbare thuiswerkproduct of die ene slimme dienst voor mijn onderneming. Ik merk dat ik daarvoor nu niet de ruimte in mijn hoofd heb en dus niet de benodigde creativiteit. Ook heb ik geen thuis-gaarkeuken geopend voor de hele buurt, maar wel een stukje appeltaart naar de bejaarde buren gebracht. Op dat vlak ga ik proberen lief te zijn voor mezelf en me niet te meten met anderen.

We moeten niets!

Datzelfde geldt voor thuis met de kinderen. Ik freewheel wat door de kleuterwerkjes heen. Doe wat lukt en wat we leuk vinden. Ik schuw de tablet met Squla niet, maar scroll niet zenuwachtig langs alle leuke leerzame sites voor kids. Ik ga ook niet alle gratis luisterboeken en apps downloaden. Man, ik krijg er soort van plaatsvervangende FOMO van. Alsof mijn kleuter iets mist als hij niet de 'Berenjacht-app' heeft, geen bewegingsbingo door het hele huis doet of een fantastische 3D paasknutsel, met glitters, zelfgemaakt zoutdeeg en materialen uit de natuur heeft gemaakt.

Een stapje terug

Ik ga dus niet streng zijn voor mezelf als moeder en als mens. We doen allemaal toch maar wat? En in deze gekke tijden al helemaal! Ja, de kinderen vliegen af en toe tegen de muren op (er is al gebeten en op de muur getekend), maar ik ook. Ik mis de stilte om me heen en heb ’s avonds om 20u als de rust weder is gekeerd hier in huis gewoon geen puf meer om nog een activiteit te starten, waarvan ik normaal gesproken energie krijg. Voor mij even geen cursus Italiaans (Scusi!), diy wandhangers macrameeën of taarten met citroenroom en eiwitschuim bakken. Ik ga even op de waakvlam, ik duik onder in mijn huis en in mijn hoofd en doe bewust een stapje terug.

Herpakken

Ik heb wat meer tijd nodig om mezelf te herpakken en te wennen aan de (hopelijk tijdelijke) nieuwe normaal. En dat is oké. Ik hoef niet na twee weken thuis zijn en werken met de kinderen 1001 levenslessen te hebben geleerd. Ik hoef mezelf, mijn relatie, mijn kinderen en mijn werk tot in de puntjes te hebben geanalyseerd. Ik hoef alleen maar op te staan iedere ochtend. De ene keer met meer, de andere keer met minder zin in de nieuwe dag. Beiden zijn goed. Ik hoef alleen maar mijn best te doen, ik hoef niet te winnen. Ja, misschien een keer met Mens-erger-je-niet van de kleuter. Ik hoef niet altijd blij te zijn en te doen alsof er geen wolkje aan de lucht is. Maar ik mag wel vrolijk zijn, want niet alles is somber en zwart.

Gaan we het redden?

Tuurlijk: we can do this! Gaat het altijd leuk worden? Nee, vast niet. Hoeft ook niet. Ik zei het al een keer in een reactie op Instagram: “Ik ben niet van plan alle plooien glad te strijken deze periode.” Het belangrijkst is denk ik nog wel dat ik zo min mogelijk druk wil ervaren. Geen druk op mij als moeder, als partner als freelancer of als 'thuisjuf'.

Dus voor nu: Ik ga niet leven alsof het de laatste dag is, maar leven van dag tot dag. Het leven is immers geen zoete krentenbol.

En voor een ieder die het anders doet: dat is ook goed! You do you, maar let een beetje op elkaar.