Je kind te beschermen tegen pijn

Toen mijn zoon twee dagen oud was moest ik met hem naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Hij was te vroeg geboren en nog een heel klein kriebelgarnaaltje. Als hij 15 ml. voeding per keer binnen kreeg waren wij helemaal blij. Hij moest gecheckt worden op bilirubine, omdat hij geel zag.

Hoe durfde ze!

Ze hadden geen naalden voor zulke kleine baby’s en de naald die de zuster in zijn arm stak was dan ook bijna net zo dik als zijn armpje. Mijn zoon kon niet heel hard huilen, maar na die prik deed hij zijn best. Ik kon die zuster wel iets aandoen, om mijn kind te beschermen tegen pijn. Hoe durfde ze! Gelukkig hield ik me in, ergens onder de zwangerschaps- en nieuwe moeder hormonen zat nog iets van een rationeel mens.

Uiteindelijk hoefde mijn zoon overigens niet opgenomen te worden. Ik maakte met de dokter een deal. Als ik een week lang elke ochtend een uurtje met mijn zoon in de ochtendzon zat dan zou het goed komen. In de zon ging het huidje van mijn kleine kriepkipje van geel naar helemaal mooi roze.

Een ‘moederleeuw’ doet alles om haar kind te beschermen

Na dit voorval begreep ik wel het idee van de ‘moederleeuw’, die alles doet om je kind te beschermen tegen pijn. Ook met onze dochter heb ik dat ervaren. Zij kreeg, toen zij nog geen week oud was, hoge koorts. Het zakte niet, ook niet na paracetamol, en ik ging toch maar even naar de huisarts. Die verwees mij direct door naar de eerste hulp, omdat zulke jonge baby’s blijkbaar geen koorts ‘horen’ te krijgen.

Nu had het dochtertje van mijn beste vriendinnetje, die twee weken eerder was geboren, hetzelfde ziektebeeld gehad dus ik maakte mij niet al te veel zorgen. Dat dochtertje was na een paar dagen weer helemaal opgeknapt, dan zou het met die van mij ook wel goed komen.

Op de eerste hulp

Maar eenmaal op de eerste hulp besloot mijn dochter om – met een uitstekend gevoel voor timing – wat onbestemde geluidjes te maken, die de dienstdoende (volgens mij nogal onervaren) arts interpreteerde als ‘kreuntjes’. Blijkbaar gingen toen alle alarmbellen af, want baby’s met koorts die kreunen kunnen hersenvliesontsteking hebben. Onze dochter werd dus direct opgenomen.

Gelukkig mocht ik wel naast haar slapen, maar het was verder geen pretje in het ziekenhuis. Dochterlief lag aan slangetjes en een monitor, het piepte en siste de hele nacht door. Als ze iets te oppervlakkig ademhaalde of even slikte, ging er een alarm af waarvan zij én ik ons helemaal kapot van schrokken. Bovendien mocht ik haar minder voeden dan thuis, omdat ze vonden dat ik haar te veel melk gaf. Mijn dochter was het er niet mee eens dat ze ineens veel minder kreeg en ze zette het dus (terecht) op een krijsen. We sliepen niet veel, die nacht, maar ’s ochtends was de koorts al gezakt.

Thuis knapte ze meteen op

Toch wilden ze haar nog een nachtje ter observatie houden. Ik had heel sterk het gevoel dat ze daar alleen maar zieker van zou worden en dat ze thuis in haar eigen bedje en met broer en papa om zich heen direct beter zou zijn. Ik heb haar tegen alle adviezen in mee naar huis genomen. Ik moest een formuliertje tekenen. Thuis knapte ze meteen op en dronk ze vrolijk alsnog alle melk die ze de nacht ervoor had gemist. Om daarna rustig in slaap te vallen.

Ik mag alleen maar hopen dat ik mijn kinderen zo heb opgevoed dat zij ook leren in dit soort situaties naar hun intuïtie te luisteren. Zodat ze voor mij later, als ik bejaard ben, het aller gezelligste verpleegtehuis kunnen zoeken.