Als ik hem zie spelen met zijn nieuwste aanwinst - een tol die je kunt afschieten - realiseer ik het me ineens. Mijn zoon heeft een rage opgepikt op school en hij was er enthousiast (en overtuigend) genoeg over om ons er eentje te doen aanschaffen. Voordat hij naar school ging nam ik me voor dat ik dat 'nóóit zo makkelijk zou laten gebeuren'. Een seconde later realiseer ik me ook dat dit niet de eerste keer is dat we gezwicht zijn voor de puppy-ogen van mijn zoon. Terwijl zijn schoolcarrière nog niet eens anderhalf jaar oud is.
Een paar jaar geleden schreef ik een blog waarin ik een rijtje dingen opnoemde die ik als aanstaande moeder dacht nóóit te zou gaan doen. Van het plan om nooit mijn woonkamer tot speelparadijs te laten verworden tot het afzweren van vakanties op vakantieparken. Inmiddels kan ik er dus weer eentje bij schrijven.
Vroeger: 'Ik ga echt niet toegeven aan alle rages waar mijn kind aan mee wil doen.'
Mijn ruggengraat en ik nu: Hahahahaha! Een jaar basisschool spoelt zo'n principe heel makkelijk door de WC, blijkt.
Glitterende betoverende wondershirts
Het begon met een kledingitem dat ik 'nevernooitniet' in de kledingkast van mijn zoon wilde aantreffen. Shirts met glinsterende superhelden, felgekleurde figuren en Disney-hoofdpersonen: ik kon me op geen enkele manier voorstellen dat ik zou zwichten voor een 'verandershirt'. Ofwel tovershirts, wrijfshirts, wondershirts, je weet wel: shirts met pailletjes in een figuurtje en als je de pailletten naar de andere kant wrijft, komt er een ander figuurtje tevoorschijn. Van superhelden tot eenhoorns en van dino's tot grappige teksten: er bestaan ontelbaar veel varianten van deze glinsterende kledingstukken. Eigenlijk is al lang geen sprake meer van een rage, want de shirts zitten inmiddels in de vaste collectie van veel winkelketens.
Hoe dan ook kan het op groot enthousiasme rekenen van kinderen. Ieder nieuw tovershirt kan in de kleuterklas op aandacht rekenen:
*wrijf wrijf wrijf *
'Cool'!
Erg aandoenlijk om te zien allemaal, maar mijn hemel wat een vreselijke dingen vond ik het. Zoiets kwam écht niet in de zorgvuldig bij elkaar geshopte kledingkast terecht van mijn zoon, hoor.
Maar het bleek onbegonnen werk om het te negeren. Inmiddels hangen in de kledingkast van mijn zoon drie verandershirts. Niet alle drie onder dwang gekocht.
Mijn hoofd tolt
Na de wrijfshirts volgden in zijn klas de vriendenboekjes, waar ik er vorig jaar zeker 20 van heb ingevuld. En nu zijn er dus die tollen die je af kunt schieten. BeyBlades heten ze.
Toen hij er een tijdje terug mee thuis kwam, had ik geen idee waar hij het over had. Ik googelde op 'blee blee', want dat is hoe hij het uitsprak, en bevond me ineens in een groot oerwoud met allerlei verschillende tollen, afschietapparaatjes en veel te prijzige plastic bakken waar je die dingen in kunt afschieten. Met een tollend hoofd klikte ik weer weg. Wat een onzin. Gaan we niet doen. Lekker bij je vriendje mee spelen.
Dat duurde een paar dagen en toen was er toch plots eentje in ons huishouden. Met dank aan mijn lief. Inmiddels is BleyBlade nummer 2 bezorgd in een schoen bij de haard en ongetwijfeld zal er zo'n overpriced afwasbak met pakjesavond in de juten zak zitten.
Weak!
Ach.
De verandershirts worden nog steeds met plezier gedragen, er wordt dagelijks fanatiek gespeeld met de tollen en een nieuw vriendenboekje gaat alweer rond.
Ondertussen zijn er genoeg 'rages' die het niet gehaald hebben in ons huishouden. Tot nu toe dan, hè...
