Die moeder in de supermarkt, dat ben ik

De afgelopen jaren heb ik ze vaak gezien in de supermarkt. Een enkele keer een vader, maar over het algemeen moeders, met rellende peuterpubers. Kinderen die huilend in winkelwagentjes zitten, armpjes uitgestoken naar producten die ze van hun ouders niet mogen hebben. Moeders met verhitte hoofden, die een poging doen om zo snel mogelijk de supermarkt door te komen. Peuters die op hun rug of buik op de grond liggen te brullen, omdat hen blijkbaar Groot Peuter Onrecht is aangedaan. Toen ik jong(er) was snapte ik het niet. Waarom kunnen die ouders hun kinderen niet in bedwang of zoet houden? Of je laat ze toch gewoon thuis? Al snel maakte onbegrip plaats voor medelijden. En later, toen ik zelf moeder werd, empathie en een zekere mate van bewondering. En tegelijkertijd ook opluchting dat mijn kind nog niet in die fase zat. Want mijn dreumes begon ook steeds meer peuterpubergedrag te vertonen, dus ik wist dat ik ooit in zo’n situatie terecht zou gaan komen. Gisteren was ik opeens die moeder.

De cruciale fout: het kinderwinkelwagentje

Achteraf bezien maakte ik een reeks kleine fouten. De peuter mocht zelf naar de supermarkt lopen, in plaats van dat ik haar thuis in de wandelwagen stopte. Want het was mooi weer en we hadden alle tijd. Maar dat ‘zelluf lopen’ kost veel energie, en waarschijnlijk werd de peuter onderweg moe. Ik maakte halverwege de fout om haar niet alsnog in de wandelwagen te stoppen omdat ze tegenstribbelde, en ik daar op dat moment even geen zin in had. En daarna volgde de cruciale fout: ik gaf haar voor de allereerste keer zo’n geweldig kinderwinkelwagentje. Mijn peuter straalde! Trots liep ze achter haar winkelwagentje. Ik liep half gebogen dat wagentje te sturen en met mijn andere hand de wandelwagen in goede banen te leiden, half spijt hebbend van mijn keuze. Af en toe moest ik iets pakken, dan zag mijn peuter haar kans schoon en ging er vandoor. Ik op een sprintje er achteraan voordat ze bejaarden tegen de kuiten aan zou rijden. Maar de peuter straalde nog steeds, alle bejaarden vonden haar schattig en ik was best een beetje trots.

Groot Peuter Onrecht

Toen kwamen we bij de kassa. Slechts twee wachtenden voor ons, maar het feit dat er niet meer rondgereden mocht worden en de boodschapjes uit haar karretje werden gehaald zinde mijn peuter niets. Eerst probeerde ze nog met kar te ontsnappen, en toen dat niet lukte zette ze het op een brullen. Hard, hysterisch brullen. En ging op de grond liggen. Drie keer, alleen al bij de kassa. Daarna volgde nog een scène toen het winkelwagentje weer ingeleverd moest worden. Over Groot Peuter Onrecht gesproken. Ik durfde haar al niet meer binnen in de wandelwagen te zetten, die confrontatie heb ik voor buiten bewaard en dat was maar goed ook.

Uitgelachen

Het is grappig wat dat met je doet als moeder. Bij de eerste huilbui schoot ik in de lach, omdat ik de situatie herkende als die van een ander, niet die van mij. Maar blijkbaar was de dag dan toch aangebroken. De huilbuien en het op de grond laten vallen daarna waren al niet grappig meer. Ik wil niet zeggen dat ik me schaamde, maar ik voelde me behoorlijk ongemakkelijk en enigszins verhit. Ongewild ben je middelpunt van aandacht, en om mij heen herkende ik hoe ik vroeger reageerde: medelijdende blikken, en bij de kassa naast mij andere moeders die de situatie duidelijk herkenden en waarschijnlijk blij waren dat het die dag niet hun beurt was. En één bejaarde meneer, die me ronduit uitlachte. Hier liefst zou ik zeggen dat het me niets doet, en dat dat ongemakkelijke gevoel me niets kan schelen, maar mijn eerste reactie was toch dat mijn peuter voorlopig weer lekker in de wandelwagen mee de supermarkt in gaat. Misschien raak je er als ervaren moeder wel aan gewend. Tot die tijd hou ik mezelf voor: het is een fase, het is een fase, het is een fase…

Ooit in dezelfde situatie gezeten? En hoe ga jij er mee om? Laat het ons weten op facebook!