Help! Ik ontplof!

Soms zijn er die momenten waarop je dreigt te ontploffen en dat betekent vooral één ding; je bent een mens met gevoelens. Dat de liefde voor je kinderen onmetelijk groot is en je hen voor geen geld van de wereld zou willen missen is iets wat iedereen begrijpt. Maar wanneer de druk op jouw schouders hoog is en je soms zin hebt om ze achter het behang plakken is dit een gevoel wat alleen een moeder herkent. Je mag nog zo geduldig zijn, je mag nog zo je best doen om niet te gaan schreeuwen, geduld is niet oneindig en jij bent Superwoman niet.

Rustig blijven in moeilijke situaties is niet altijd even makkelijk, vooral als je moe bent of je je niet lekker in je vel voelt. Je beseft wel dat kinderen, en dan vooral die van jou, daar niet de dupe van mogen zijn, maar toch… Hoog tijd om dan even het rustplekje in het oog van de storm te vinden en alles te overzien wat er echt gaande is.

Adem in… adem uit…

Voorkomen is beter dan schreeuwen. Daar zal iedereen het over eens zijn. Indien je voelt dat jouw stresslevel in de hoogte schiet heb je nog steeds dat ene kleine moment waarop je jezelf een halt kunt toeroepen. Dat ene kleine moment kun je gebruiken om even heel diep in en uit te ademen zodat je het adrenalinegehalte in je bloed de kans geeft om te zakken en zo jezelf weer in balans te brengen. Bedenk misschien een stopwoord voor de momenten waarop je dreigt te ontploffen zodat je het kunt gebruiken als de situatie dreigt te escaleren.

Neem even een 'ik-moment' en breng jouw kind daar ook van op de hoogte. Leg haar of hem uit dat mama zich een beetje boos voelt, of verdrietig, en dat ze heel even de tijd nodig heeft om rustig te worden. In vele gevallen is dit zelfs al genoeg om jouw dondersteentje zelf tot inzicht te brengen dat het zelf een beetje gas moet terugnemen. Op die manier geef je ook het signaal dat boos zijn een normale reactie is op zijn gedrag en dat je die ook mag benoemen. Er is niemand gebaat bij ruzie en als je eerlijk bent met jezelf zul je ook wel weten dat een uitval niemand gelukkig maakt.

Het gaat niet om jou

Wanneer je kind lastig is of boos gaat het echt niet om jou. Jij bent degene die het dichts bij jouw boefje staat en net omdat het zich bij jou veilig voelt, durft het zijn meest heftige emoties te tonen. Neem het dus niet persoonlijk wanneer het tegen jou gaat schreeuwen of schelden.

Als je je echt geraakt voelt door wat die kleine belhamel jou heeft toegeschreeuwd ga dan vooral bij jezelf eens onderzoeken waarom je zo geraakt bent. Misschien zit er ergens een stukje te woekeren, uit jouw eigen kindertijd, waardoor je zo van slag bent. Misschien heeft jouw kind iets getriggerd waarvan je zelf het bestaan niet meer wist.
De gave van het kanaliseren van zijn emoties kreeg een kind niet mee met de geboorte. Het moet nog zoveel leren en ook dit gaat het van jou overnemen. Dus ook al ben je nog zo boos, ook al is een ontploffing niet ver weg, hou altijd in je achterhoofd dat jouw kleintje jouw gedrag gaat kopiëren.

De kunst van het schuldig voelen

Je weet beslist heel goed dat, wanneer je een kind of meerdere kinderen opvoedt, jouw geduld voortdurend op de proef gesteld wordt. Ze moeten nog zoveel leren en ook al zijn het nog kleine dreumesen, ze weten verdomd goed hoe ze de kantjes er van af kunnen lopen. Sommige kinderen hebben zich dat gedrag meester gemaakt en het lijkt wel of ze weten dat 'geduld verliezen' en 'opvoeden' niet combineerbaar zijn in een goede opvoeding.

En ook al kun je je negen keer bedwingen, de tiende keer is de druppel en de adrenaline giert als gek door je aderen. Wat dan na die tiende keer komt zijn schuldgevoelens en spijt. Schuldgevoelens naar het kleine dondertje wat jou zover dreef en spijt dat je even jezelf niet in de hand had.

Wat gebeurd is kun je niet ongedaan maken en met berouw kun je slechts twee dingen doen; Het van je af zetten of er in blijven hangen en dat laatste mag vooral niet gebeuren. Het belangrijkste is dat je weet dat achter alles wat je doet of zegt, een goede intentie zit en je op eender welke manier en op eender welk moment, het beste geeft van jezelf.

Ho'oponopono

Een vreemde naam voor een fantastisch hulpmiddel. Ho'oponopono is oorspronkelijk een vergeving- en genezingsproces uit Hawaï. Het werd vooral gebruikt om dingen weer goed maken, recht te zetten en problemen op te lossen. En ook al leef jij niet in het exotische Hawaï, toch kun je deze techniek heel makkelijk gebruiken wanneer je nood hebt aan vergeving, vooral tegenover jezelf.

Ik hou van jou, bedankt, het spijt me en vergeef me. Slechts vier korte zinnetjes waarmee je jezelf toespreekt die een diepe zielenrust creëren.

• Ik hou van jou/mij omdat je negen keer het geduld bewaard hebt.
• Ik hou van jou/mezelf omdat je altijd het beste van jezelf geeft en het beste voor je kind nastreeft.
• Bedankt dat ik dit mag meemaken en me als mens laat groeien
• Bedankt voor die kleine ukkepuk die mij laat zien dat hij karakter heeft
• Het spijt me dat ik niet meer geduld had want ik heb hem niet willen kwetsen
• Het spijt me dat we op dat moment niet de beste vriendjes waren
• Vergeef me dat ik niet de perfecte moeder ben, ik ben een mens
• Vergeef me dat ik me schuldig voel en boos ben op mezelf

Er zijn tal van affirmaties die je kunt gebruiken bij deze vier zinnetjes en je zult merken dat ze snel effect hebben op jouw gemoedstoestand. Je kunt deze oefening bijvoorbeeld doen tijdens een time-out met je kind want dan is het gevoel nog vers en is de druk sowieso sneller van de ketel.