De weg naar adoptie #8: Wachten op hét telefoontje

Opeens zitten we in een nieuwe fase. In een nieuw stukje waar we nog nooit zijn geweest. We zijn al zo'n eind op weg en toch voelt het einddoel nog ver weg. Ons kindje is nog niet aan ons gematched, dus daar wachten we nu op: het moment dat de telefoon gaat en we het overweldigende bericht mogen ontvangen. Voordat we zo ver waren moesten er nog wat documenten goedgekeurd worden. En er stond nog een vakantie op de planning. Tijdens die reis kregen we belangrijk nieuws. De vakantie, die al heel speciaal was, kreeg zo een extra gouden randje.

Documenten op de stapel

Nadat we onze documenten verzameld en opgestuurd hadden naar het adoptiebureau, hoorden we al vrij snel dat ze goedgekeurd waren. De vertalingen van een aantal officiële documenten werden aangevraagd en gelukkig verliep dat soepel en redelijk vlot. Nu was het wachten op het bericht dat de documenten doorgestuurd werden. Inmiddels was onze vakantie aangebroken. We wilden naar een warm land waarin we even konden afschakelen van alle drukte van het werk. Een land waar we beiden nog niet waren geweest. Opeens kwam ik met het idee om naar Zuid-Afrika te gaan. Misschien als een soort afscheid, omdat we op dat moment dachten dat we voor een ander land dan een Afrikaans land moesten gaan kiezen.

Kippenvelmoment

We boekten een georganiseerde rondreis om zoveel mogelijk te kunnen zien en niet veel zelf te hoeven regelen. Nadat we geboekt hadden, hebben we voor de adoptie de overstap gemaakt naar een ander Afrikaans land (zie mijn vorige blog hierover). Dat land ligt nabij Zuid Afrika, het kwam allemaal heel bijzonder samen. Op onze rondreis kwamen we heel dichtbij het land waaruit we nu een kindje mogen gaan adopteren. Net op de dag dat we bijna de grens van het land konden zien, werd ons de bevestiging van het verstuurde ouderdossier gemaild. Op het moment dat ik het mailtje las, kreeg ik kippenvel. De timing kon bijna niet beter! We voelden ons enorm verbonden met het land en wilden het liefst er meteen heen gaan. Zo'n mooi en bijzonder moment.

Townships

Tijdens de vakantie hebben we veel van de Afrikaanse natuur en cultuur mogen genieten. Heerlijk om nu de plaatjes in ons hoofd wat levendiger te maken. Het verbaasde me hoe groen dit land is. Ik betrapte mezelf op het hebben van een heel ander idee van het landschap. Helaas was niet alles anders dan dat ik had verwacht. Zo hebben we een bezoek gebracht aan een township. Een enorm groot en uitgestrekt gebied waarin heel veel mensen wonen. Veelal in echte armoede. Kleine houten huisjes met een golfplaten dak erop. Heel heftig om te zien en vooral te vergelijken met de grote en mooie huizen in het centrum van de stad. In het township hebben we een aantal lokale mensen en kinderen ontmoet. Vrolijke en drukke kinderen die om ons heen renden. Ze leken het niet erg te vinden om zonder schoeisel of met kleerscheuren rond te rennen. De aandacht en het bezoek van ons (als blanken) werd bijna als feest gezien. Een aantal kinderen had zelfs nog nooit een blank iemand gezien. Zo werd mijn man een aantal keren aangeraakt omdat ze de ‘blanke huid’ wilden voelen.

Gemengde gevoelens

Als ik het beeld van de townships vasthoud en denk dat het kindje dat we in ons gezin mogen opnemen, is afgestaan omdat de ouders of moeder er niet voor kon zorgen, dan geeft dit me veel kracht en extra motivatie om voor adoptie te kiezen. Een extra drive om het beste voor het kindje te willen gaan doen. Zorgen dat het kindje meer kansen krijgt dan hij in zijn geboorteland zou krijgen. Tevens maakt het me ook verdrietig. Verdrietig bij de gedachte dat er een moeder is die haar kindje zal gaan afstaan. En vooral om de redenen die erachter schuil gaan. Het mooiste zou zijn als adoptie niet nodig was en dat het kindje in zijn eigen omgeving en vooral bij zijn biologische ouders kan opgroeien. Ook hebben we een jongensschool bezocht tijdens de rondreis. Wat een contrast met de kinderen in de townships. De jongens hadden allemaal hetzelfde schooluniform aan en waren met veel discipline opgevoed. Deze school geeft elk jaar een aantal kinderen uit een township de kans om naar school te kunnen. Een bijzonder mooi initiatief waardoor de kinderen naast scholing en sport ook onderdak en voedsel krijgen.

Wachten

Eenmaal thuis blijven de gedachten aan de kinderen die we tijdens deze reis hebben gemaakt me bezig houden. Als ik op onze kinderkamer ben en zie dat we er helemaal klaar voor zijn, maakt dat het wachten nog lastiger. Ik wacht op de dag dat we de reis naar het begin van ons gezin mogen gaan maken en de kinderkamer leven in mogen blazen. We wachten met smart op hét telefoontje. Cat en haar man zitten middenin het adoptieproces. Op MeerVoorMamas.nl schrijft ze over de reis naar hun langverwachte kindje. Cat schrijft onder een pseudoniem. Lees alle delen van ‘de weg naar adoptie’: Deel 1: In blijde afwachting Deel 2: We zijn goedgekeurd! Deel 3: De kinderkamer inrichten, blauw of roze? Deel 4: De intake bij het adoptiebureau Deel 5: Onze wens even pauzeren Deel 6: Alternatieven voor adoptie Deel 7: Een plotselinge wending Deel 9: Spanning bij iedere anonieme beller Deel 10: Is mijn kinderwens wel groot genoeg? Deel 11: De feestdagen door zonder kinderen Deel 12: Een nieuw jaar met hopelijk nieuwe kansen Deel 13: Adoptiewereld in beweging Deel 14: Boeken over adoptie Deel 15: Op zoek naar kracht en energie