Met een vlugge kus en “Doei! Ga maar!” neemt mijn dochter Rianne afscheid bij het hek van haar school. Een paar jaar geleden wilde ze graag dat ik nog even mee naar binnen liep, maar dat is verleden tijd. Gelukkig vindt ze het nog wel gezellig als ik af en toe meefiets naar school. Ondanks de weemoed die me soms bekruipt, doet het me goed om te zien hoe zij zich steeds beter weet te redden. Hoe ze zelf afspraken maakt met vriendinnen, zelf aan haar gymspullen denkt, een bidon met water pakt voor haar dansles, haar eigen haar verzorgt, haar kleding kiest en zelfs haar vuile was in de wasmand gooit. Soms. Het groeiproces van een afhankelijke hummel naar een zelfredzame tiener. Met haar eigen kijk op situaties, haar eigen voorkeuren en interesses. En steeds vaker haar eigen keuzes.
