De weg naar adoptie #9: Spanning bij ieder telefoontje

De eerste maanden schrik ik van elk geluidje dat mijn gsm maakt. Of er nu een mail binnenkomt of dat er iemand belt. Zoals ik in mijn vorige blog schreef, wachten we nog steeds op een telefoontje van het adoptiebureau. De spanning stijgt aanzienlijk zodra er een onbekend nummer belt. Dan gaan er duizend-en-een gedachten door mijn hoofd en pak ik met trillende handen op. Helaas word ik vaak meteen uit mijn gedachten gehaald door de stem aan de andere kant van de lijn die duidelijk maakt dat het om een verkoopgesprek gaat over een product dat we ‘echt’ moeten aanschaffen. Vaak controleer ik of mijn gsm wel ontvangst heeft. Zeker als ik naar het buitenland reis voor mijn werk, zorg ik dat zowel mijn werk- als privé-gsm een goed bereik hebben. Het zal toch niet zo zijn dat ik ‘het’ telefoontje ga missen?

Voortgang

Na een paar maanden neemt het spanningsveld rondom de telefoontjes af . Onverwacht merk ik dat ik inderdaad de jongen van de energieleverancier verwacht als er weer eens anoniem wordt gebeld. Gelukkig kunnen we het adoptiebureau contacteren als er vragen zijn, en om de 3 maanden kunnen we vragen om een statusupdate. Natuurlijk delen ze alle informatie die ze ontvangen. Maar toch wil ik het liefst wekelijks, of zelfs dagelijks iets horen van de voortgang. Zijn er nog kinderen die met smart op ouders zitten te wachten? Worden ze goed opgevangen in de tehuizen? Wanneer wordt er weer een matchingsronde verwacht (een ronde waarbij er een ouder/ouders bij een kind worden gezocht)? Ondertussen verstrijken de dagen, weken en maanden. Het lijkt alsof ik ze niet bewust meemaak terwijl ik wel gewoon werk, de boodschappen doe, af en toe sport en tussendoor met vriendinnen afspreek.

Incompleet

Dan opeens staan de feestdagen voor de deur. De feestdagen die we eigenlijk dit jaar met een groter gezin hoopten te gaan vieren. De feestdagen die ons een beladen gevoel geven, een gevoel van incompleetheid, een gevoel van gemis. We proberen er het beste van te maken, te genieten van wat er wel is: onze familie en vrienden. Gelukkig zijn de mensen om ons heen begripvol. We kunnen vaak ons hart luchten en dat is prettig. Soms krijgen we onverwacht een berichtje van vrienden die ons een hart onder de riem willen steken op een bepaalde (feest)dag. Dat is en voelt ontzettend bijzonder. Zo lief dat anderen het gevoel herkennen en weten dat het op sommige dagen extra zwaar is. Toch gebeurt het wel eens dat ik me heel leeg voel, terwijl ik in een prettig gezelschap ben. Een leegte die niet kan worden ingevuld of opgevuld. Hoe gezellig het ook is, hoe heerlijk het eten en de wijn ook smaken.

Genieten van de rust

Tussen de feestdagen door maken we bewust tijd om even te ontspannen, wat bij te komen van het gevoel dat ons zo ingepalmd heeft. Even lekker uitwaaien op het strand en een flinke tocht op de fiets zorgen dat we alles even vergeten en kunnen opladen. Vrienden vertellen ons hoe blij ze zijn dat ze weer kunnen gaan werken na de kerstvakantie. Eindelijk kunnen de kinderen weer naar school en kunnen ze zelf wat tot rust komen op het werk. Ik probeer dit te begrijpen. Deels lukt dat en kan ik me voorstellen hoe hectisch het kan zijn in een gezin met 2 of 3 jonge kinderen. Ervaren doe ik het (nog) niet en dat maakt dat ik vooral het gemis blijf voelen, het snakken naar een gezin. Het heeft bijna de overhand genomen. Ik neem me voor om wat meer tijd voor mezelf te gaan nemen, wat meer tijd om mijn gevoelens toe te laten. Het gemis is en blijft er en het wegdrukken ervan helpt me niet verder. En als ik dan een keer vroeg wakker wordt in het weekend en me omdraai om vervolgens weer in slaap te vallen, geniet ik zeker van de rust die er bij ons in huis is. De rust van ons 2 samen, met twee katten die genieten van alle aandacht die ze opeisen (en krijgen ook). Aandacht die we met alle liefde geven, maar die ze hopelijk snel met een kindje mogen gaan delen.

Cat en haar man zitten middenin het adoptieproces. Op MeerVoorMamas.nl schrijft ze over de reis naar hun langverwachte kindje. Cat schrijft onder een pseudoniem. Lees alle delen van ‘de weg naar adoptie’: Deel 1: in blijde afwachting Deel 2: we zijn goedgekeurd! Deel 3: de kinderkamer inrichten, blauw of roze? Deel 4: de intake bij het adoptiebureau Deel 5: Onze wens even pauzeren Deel 6: Alternatieven voor adoptie Deel 7: Een plotselinge wending Deel 8: Wachten op het telefoontje Deel 10: Is mijn kinderwens wel groot genoeg? Deel 11: De feestdagen door zonder kinderen Deel 12: Een nieuw jaar met hopelijk nieuwe kansen Deel 13: Adoptiewereld in beweging Deel 14: Boeken over adoptie Deel 15: Op zoek naar kracht en energie