Ode aan de verpleegkundige

’12 mei, de dag van de verpleegkundige’, lees ik in mijn Twitter-tijdlijn. Ik zoek het even op. Ja hoor: ieder jaar op 12 mei, de verjaardag van Florence Nightingale, vieren verpleegkundigen en verzorgenden wereldwijd de Dag van de Verpleging. Wist ik niet, maar heel terecht dat deze beroepsgroep hun eigen dag heeft. Ik denk terug aan mijn kraamtijd, waarin we meer tijd in het ziekenhuis spendeerden met onze zoon dan we van tevoren hadden bedacht. Die tijd in het ziekenhuis was heel naar, maar ik kijk er inmiddels met veel liefde op terug. Dat is mede dankzij de verpleegkundigen in het ziekenhuis.

Omdat we áltijd bij ze terecht konden met al onze vragen. Omdat we ons serieus genomen voelden met onze vragen en onzekerheden. Omdat ze een stapje harder liepen dan volgens ons nodig was, zoals die ene verpleegster die de tijd nam om onze zoon in slaap te sussen. En vooral omdat ze echt met liefde voor alle kindjes op de kinderafdeling zorgden.

Omdat ik weet dat ze een ontzettend zware job hebben, moeten dealen met onderbezetting, weinig pauzes hebben en laten we het maar niet hebben over die eeuwige bezuinigingen.

Daarom: mijn dank aan ál het verplegend personeel op onze aardbol!

#DankjeVerpleegkundige

In het bijzonder het verplegend personeel van de kinderafdeling van ons ziekenhuis, omdat:

• ik me niet alleen heb gevoeld op de verloskamer, ondanks dat ik lang moest wachten tot ik gehecht kon worden (het was een drukke nacht op de afdeling verloskunde). Er was meteen een verpleegster aan mijn bed met eten en drinken, vervolgens iemand die me kwam wassen en om de haverklap stond er een zuster naast me die kwam vertellen hoe het met mijn zoon ging of iemand die gewoon even kwam kijken hoe het met mij ging;

• we alle ruimte kregen om te wennen aan onze nieuwe rol als ouders, terwijl zij meekeken en vragen beantwoordden. Ik heb het hier ook over geklungel met kleine luiertjes en gestuntel met het eerste badje haha;

• ik verpleegkundige Kim, die bij mijn bevalling was, achteraf mocht bellen en Whatsappen zo vaak als ik wilde om alles nog eens door te spreken en de zwarte gaten in mijn geheugen te vullen. Dat heeft mij enorm geholpen om alles op een rij te krijgen. Ik heb haar al een tijdje niet meer gesproken, maar ik weet zeker dat ik haar nog steeds kan Whatsappen;

• de lactatiekundige in het ziekenhuis mij geduldig hielp met kolven om mijn productie op gang te krijgen terwijl mijn baby een verdieping – in mijn beleving een wereld – van me verwijderd was;

• diezelfde lactatiekundige na vier weken, bij opname 2, mij op kwam zoeken in de kolfkamer omdat ze mijn lief had zien lopen en ze wilde weten wat er aan de hand was;

• de verpleegkundige die, toen we redelijk beduusd waren dat we weer in het ziekenhuis moesten blijven, ervoor zorgde dat ik een fatsoenlijk bed kreeg op dezelfde kamer als mijn 4-weken-oude zoontje, zodat ik naast hem kon slapen en hem kon blijven borstvoeden;

• toen mijn klaarwakkere zoon niet in slaap kon komen er een verpleegkundige werkelijk álles probeerde om hem in slaap te helpen. Van inbakeren tot wiegen en sussen. Ze deed veel meer dan nodig, bleef veel langer dan nodig en ze was zo ontzettend lief voor ‘m;

• verpleegkundige Mieke mij – na een week niet van de zijde van mijn zieke baby geweken te zijn – samen met mijn vriend naar huis stuurde om even uit het ziekenhuis te zijn. Niet zonder dat ze plechtig had beloofd direct te bellen als mijn zoon zou gaan huilen, overigens. Ik moet zeggen: na de ziekenhuisbadkamer is douchen in je eigen badkamer hemels. En de zelfgebakken croissantjes smaakten heerlijk na een week lang boterhammen met kaas, maar ik wist niet hoe gauw ik weer terug moest naar dat kleine ziekenhuisbedje;

• diezelfde Mieke een plukje van het haar van mijn zoon bewaarde toen dat eraf moest om in zijn hoofdje een infuus aan te brengen. ‘Voor in zijn plakboek.’;

• ik dankzij de verpleegkundige die net klaar was met haar opleiding tot lactatiekundige de knoop doorhakte voor wat betreft borstvoeding, na een hoop pijn en frustratie. Door haar woorden ‘met één borst kun je prima voeden’ ben ik gestopt met de niet-functionerende borst en heb ik mijn zoon
  bijna 2,5 jaar kunnen voeden. Met die ene wél functionerende borst dus;

• ze een oogje toeknepen en begrepen dat het voor ons heftig genoeg was en ook mijn vriend tijdens de opname van onze zoon de hele week een boterham en een warme maaltijd mee mocht eten;

• ik voor al het zorgend personeel ongelooflijk veel respect heb. Voor het werk dat ze doen, iedere dag weer. Omdat ze voor een ander willen zorgen en omdat ze dat zonder morren doen en met liefde.

Oneindig veel dank vanuit de grond van ons hart!