Een paar weken geleden schreef ik de opzet van dit blog, maar liet ik ‘m uiteindelijk liggen. Omdat ik dacht: hij gaat misschien wel weer mee in het verhaal door het Sinterklaasjournaal. Daar leek het in eerste instantie ook op, maar gisteren moesten we toch echt toegeven: dit is geen beetje twijfel meer, hij gelooft er gewoon niet in, hij weet dat wij het zijn. Onze kleuter gelooft (nu al!) niet meer in Sinterklaas.
Mijn eerste menstruatie, zo’n zes maanden na de geboorte van mijn dochter, kwam als een complete verrassing. Het was een niet al te geslaagde surprise, want ik had een lichtblauwe jurk aan en lekte flink door. Van de andere kant was het juist wél een aangename verrassing, want voor de verandering werd mijn ongesteldheid deze keer eens niet aangekondigd door krampen en rugpijn. (Overigens wel door PMS-achtige symptomen zoals hoofdpijn, prikkelbaarheid en eetbuien, maar ik dacht dat dit kwam doordat ik al een halfjaar niet fatsoenlijk had geslapen).
Er zijn dingen die je kind echt op een bepaald moment moet kunnen. Eén daarvan is plassen en poepen op de WC als het naar de basisschool gaat. Dat moet gewoon, juf of meester heeft geen tijd voor het verschonen van luiers. Nu zit ik even heel hard te denken wat er verder echt op een bepaalde leeftijd móet… Ik kan eigenlijk niets bedenken. Al zijn er een heleboel mensen die meningen hebben over wat op een bepaalde leeftijd ‘hoort’, zoals bijvoorbeeld de fietshandelaar waar we een fiets wilden kopen voor de 4de verjaardag van onze zoon. Vol ongeloof riep hij door de zaak ‘Kan hij nog niet fíetsen?!’ Of we dan op een flat woonden, want dat zou de enige verklaring kunnen zijn volgens hem.
Opeens is er bericht. Een bericht van aspirant adoptievrienden waarmee we de verplichte cursus in Utrecht (van Stichting Adoptievoorzieningen) hebben gevolgd. Ze hebben een belangrijk bericht gekregen van hun adoptiebureau: er zijn mogelijk kinderen waarvan zij ouders mogen worden! Ongelofelijk om dit te lezen. Een flits van vreugde en blijdschap schiet door me heen, gevolgd door opluchting. Het is begonnen: de eerste buitenlandse adoptie in onze groep lijkt eraan te komen.
Ik glimlach door wat je net tegen me zei en terwijl ik je oogjes langzaam dicht zie vallen mijmer ik even over het moederschap. Ik heb het zwaar gevonden, het heeft me onzeker gemaakt, angstig, verdrietig. En nog vind ik het bij vlagen pittig, vraag ik me dikwijls af of ik, of we het goed doen zoals we het doen en soms maakt het me nog steeds een beetje bang en verdrietig.
Het telefoontje kwam op het einde van de zomervakantie: Jackson mag starten op Kentalis Talent in Vught. Een dovenschool. Speciaal onderwijs. Een peuterarrangement. En daar ben ik echt oprecht blij om, we hebben de school bezocht en wisten direct dat dit de juiste plek was voor hem. En toch moest ik mijn tranen ook wegslikken. Want het is toch ook weer een confrontatie. Een label. Een bevestiging. Hij is anders. Het is echt zo. Soms lijkt het wel alsof ik dat vergeet, hij doet het mij vergeten.
Maar Jackson is doof, en wij niet. Hij praat de hele dag door, je zou het bijna vergeten maar als zijn CI’s (Cochleair Implantaten, waarmee hij kan horen) af zijn hoort hij echt helemaal niets.
Aan de kassière, doktersassistente, onbekenden op feestjes, de moedermaffia en ieder ander met ongevraagde meningen en adviezen,
Ik heb een klein irritatiefactortje dat me even van mijn hart moet. Het borrelt al langer, maar vorige week toen ik mij samen met Sem kwam inschrijven bij een nieuwe huisarts, werd ik weer even vol met mijn neus op de feiten gedrukt. De lief uitziende vrouw achter de balie zei: “Ik neem aan dat je bij je ouders inwoont?”. Ik ben dit soort vragen inmiddels wel een beetje gewend, maar toch stond ik weer met mijn mond vol tanden.
Na de geboorte van je eerste kind verandert er veel, heel veel. Ook op fronten waar je het niet zo 1-2-3 verwacht. De veranderingen zijn talloos, mooi, confronterend en life changing bovenal. Natuurlijk had ik tijdens mijn zwangerschap, ondertussen alweer 3 (!) jaar geleden, wel nagedacht over voeding. Zoals: wanneer starten met vaste voeding? Wat te doen met suikers en snoepen? Maar ook hoe: wel of niet een tuitbeker? Met de handen eten? Kleine stukjes voeren, geprakt, of toch Rapley? Hoe start je de melkvoedingen op en hoe kom je (na 2,5 jaar!) van dat laatste flesje voor de nacht af? Genoeg waar ik de afgelopen 3 jaar over nagedacht heb.
Maar dat het krijgen van een kind mijn kookgewoontes zo zou veranderen had ik niet gedacht.
Als ik mijn peuter ophaal van de peuterspeelzaal vraag ik aan hem: zullen we voor de lunch bananenpannenkoekjes eten? Zoals verwacht wordt dat onthaald met een ‘jaaaa, lekker!’. Alleen het ‘Gaan we dan buiten eten?’ zag ik niet helemaal aankomen. Ik lach het een beetje weg want het is 25 januari, hartje winter. Hij heeft dit onthouden van een van de vorige keren dat ik bananenpannenkoekjes bakte en toen we ze buiten in de zon gingen opeten. Het was op een warme lentedag en dat was heel gezellig. Kennelijk heeft dat ook bij hem een fijne herinnering achtergelaten.
Maar ik vind het nu dus te koud en ik heb er weinig zin in dus ik zeg: ‘nee, we eten gewoon binnen’. En daarmee verwacht ik dat het klaar is.
Lieve papa en mama’s,
Ik vind weleens dat het ouderschap grof onderschat wordt. ‘Je kiest er toch zelf voor’ is een term die ik niet meer goed kan horen. Want wat weet je er nou eigenlijk vanaf, voordat je aan het ouderschap begint? Ik heb respect voor wat jullie doen, elke dag weer! Je verzorgt iedere dag een klein mensje en je hebt (meestal..) geduld, ook al zit je zelf niet goed in je vel, ben je moe of ziek. Helaas kun je je voor het ouderschap niet ziekmelden of even een break nemen.