Ik glimlach door wat je net tegen me zei en terwijl ik je oogjes langzaam dicht zie vallen mijmer ik even over het moederschap. Ik heb het zwaar gevonden, het heeft me onzeker gemaakt, angstig, verdrietig. En nog vind ik het bij vlagen pittig, vraag ik me dikwijls af of ik, of we het goed doen zoals we het doen en soms maakt het me nog steeds een beetje bang en verdrietig.
Persoonlijk
Het telefoontje kwam op het einde van de zomervakantie: Jackson mag starten op Kentalis Talent in Vught. Een dovenschool. Speciaal onderwijs. Een peuterarrangement. En daar ben ik echt oprecht blij om, we hebben de school bezocht en wisten direct dat dit de juiste plek was voor hem. En toch moest ik mijn tranen ook wegslikken. Want het is toch ook weer een confrontatie. Een label. Een bevestiging. Hij is anders. Het is echt zo. Soms lijkt het wel alsof ik dat vergeet, hij doet het mij vergeten.
Maar Jackson is doof, en wij niet. Hij praat de hele dag door, je zou het bijna vergeten maar als zijn CI’s (Cochleair Implantaten, waarmee hij kan horen) af zijn hoort hij echt helemaal niets.
Aan de kassière, doktersassistente, onbekenden op feestjes, de moedermaffia en ieder ander met ongevraagde meningen en adviezen,
Ik heb een klein irritatiefactortje dat me even van mijn hart moet. Het borrelt al langer, maar vorige week toen ik mij samen met Sem kwam inschrijven bij een nieuwe huisarts, werd ik weer even vol met mijn neus op de feiten gedrukt. De lief uitziende vrouw achter de balie zei: “Ik neem aan dat je bij je ouders inwoont?”. Ik ben dit soort vragen inmiddels wel een beetje gewend, maar toch stond ik weer met mijn mond vol tanden.
Na de geboorte van je eerste kind verandert er veel, heel veel. Ook op fronten waar je het niet zo 1-2-3 verwacht. De veranderingen zijn talloos, mooi, confronterend en life changing bovenal. Natuurlijk had ik tijdens mijn zwangerschap, ondertussen alweer 3 (!) jaar geleden, wel nagedacht over voeding. Zoals: wanneer starten met vaste voeding? Wat te doen met suikers en snoepen? Maar ook hoe: wel of niet een tuitbeker? Met de handen eten? Kleine stukjes voeren, geprakt, of toch Rapley? Hoe start je de melkvoedingen op en hoe kom je (na 2,5 jaar!) van dat laatste flesje voor de nacht af? Genoeg waar ik de afgelopen 3 jaar over nagedacht heb.
Maar dat het krijgen van een kind mijn kookgewoontes zo zou veranderen had ik niet gedacht.
Als ik mijn peuter ophaal van de peuterspeelzaal vraag ik aan hem: zullen we voor de lunch bananenpannenkoekjes eten? Zoals verwacht wordt dat onthaald met een ‘jaaaa, lekker!’. Alleen het ‘Gaan we dan buiten eten?’ zag ik niet helemaal aankomen. Ik lach het een beetje weg want het is 25 januari, hartje winter. Hij heeft dit onthouden van een van de vorige keren dat ik bananenpannenkoekjes bakte en toen we ze buiten in de zon gingen opeten. Het was op een warme lentedag en dat was heel gezellig. Kennelijk heeft dat ook bij hem een fijne herinnering achtergelaten.
Maar ik vind het nu dus te koud en ik heb er weinig zin in dus ik zeg: ‘nee, we eten gewoon binnen’. En daarmee verwacht ik dat het klaar is.
Lieve papa en mama’s,
Ik vind weleens dat het ouderschap grof onderschat wordt. ‘Je kiest er toch zelf voor’ is een term die ik niet meer goed kan horen. Want wat weet je er nou eigenlijk vanaf, voordat je aan het ouderschap begint? Ik heb respect voor wat jullie doen, elke dag weer! Je verzorgt iedere dag een klein mensje en je hebt (meestal..) geduld, ook al zit je zelf niet goed in je vel, ben je moe of ziek. Helaas kun je je voor het ouderschap niet ziekmelden of even een break nemen.
In januari dit jaar schreef ik een blog over onze middelste zoon. Ik twijfelde toen of we iets moesten ondernemen gezien zijn spraakachterstand. Ik wil een ieder bedanken voor alle goede tips en adviezen. Het heeft mij wel aan het denken gezet. Wat als er nu wel iets aanwijsbaars aan de hand is? Dan kunnen we er nog iets mee voordat hij naar school gaat.
Onderweg naar buiten zie ik door mijn tranen heen meer moeders aankomen met hun peuter. Ik denk begripvolle blikken te zien. Dat hoop ik tenminste, maar het maakt me op dit moment ook niet zoveel uit. Die moeders hebben dit vast zelf ook meegemaakt, al weet ik niet zeker of zij ook een kind achterlieten dat zó overstuur was.
Zuid-Frankrijk. Ik zit met manlief en kinderen op een zonovergoten camping. En die camping heeft een harstikke leuk zwembad, met van die fijne ondiepe kinderbadjes. De peuter spettert lekker rond, en babydochter drijft in zo’n gele zwemband. Allebei in hun element.
Maar ik ben niet zo’n fan van het zwembad. Als moeder-met-postzwangere-hangbuik-en-kilo’tjes-die-zijn-blijven-plakken-hier-en-daar kom je er in het zwembad gewoon niet op je best vanaf. Ik zit daar, op die zwembadrand.
Waar SIRE een tijdje terug nog kwam met een campagne speciaal voor jongens lijkt Hema het over een andere boeg te gooien: genderneutraal. Commotie alom! Zowel voor- als tegenstanders sprongen op de barricaden. De voorstanders vonden het wel tijd worden. Tegenstanders riepen dat jongens nu gedwongen zouden worden tot het dragen van roze tutu’s en meisjes zouden alleen nog donkergekleurde shirts met raceauto’s aan mogen.
Terwijl het bij Hema in eerste instantie alleen maar om het aanpassen van de labels gaat. Dus geen jongen of meisje, maar ‘kind’ in het kledingstuk.