Zoals bij alle dingen die ik voor het eerst doe, had ik toen ik zwanger was bepaalde ideeën en verwachtingen over hoe het zou gaan zijn. Met ‘het’ bedoel ik natuurlijk het hebben van een baby in het algemeen maar meer specifiek het opvoeden van een minimensje. In mijn geval waren die ideeën gebaseerd op onder andere mijn omgeving (zus, vriendinnen, kennissen) en op de vele, vele, vele tijdschriften, boeken, blogartikelen en andere informatiebronnen die ik heb gelezen.
Inmiddels ben ik ruim twee jaar moeder en moet ik concluderen dat 1) het echte opvoeden eigenlijk pas net begonnen is – en ik dus eigenlijk nog weinig recht van spreken heb – en 2) een aanzienlijk deel van mijn verwachtingen niet is uitgekomen. Lees mee, kijk meewarig, huiver, heb medelijden, knik instemmend en/of lach hardop.
