Mijn zoon is heel lief, vrolijk, sociaal, zacht, hooggevoelig en een boef. En hij heeft TOS, een taalontwikkelingstoornis.
Persoonlijk
Ik snap iets niet zo goed. Ik snap de noodzaak niet zo goed van vrouwen om elkaar af te moeten troeven, te veroordelen, de maat te nemen, of noem het zoals je wilt. Zeker als het om moederschap gaat lijken sommige vrouwen het heel moeilijk te vinden om te accepteren dat niet iedereen het op dezelfde manier doet. Nu maak ik dat in mijn eigen omgeving weinig mee, maar online zie ik het des te meer: felle discussies, nare opmerkingen en oordelen over een ander. Op ons platform Meer Voor Mama’s vond ik het tot nu toe meevallen, maar afgelopen week viel mijn mond open van verbazing.
Een paar weken geleden schreef ik de opzet van dit blog, maar liet ik ‘m uiteindelijk liggen. Omdat ik dacht: hij gaat misschien wel weer mee in het verhaal door het Sinterklaasjournaal. Daar leek het in eerste instantie ook op, maar gisteren moesten we toch echt toegeven: dit is geen beetje twijfel meer, hij gelooft er gewoon niet in, hij weet dat wij het zijn. Onze kleuter gelooft (nu al!) niet meer in Sinterklaas.
Mijn eerste menstruatie, zo’n zes maanden na de geboorte van mijn dochter, kwam als een complete verrassing. Het was een niet al te geslaagde surprise, want ik had een lichtblauwe jurk aan en lekte flink door. Van de andere kant was het juist wél een aangename verrassing, want voor de verandering werd mijn ongesteldheid deze keer eens niet aangekondigd door krampen en rugpijn. (Overigens wel door PMS-achtige symptomen zoals hoofdpijn, prikkelbaarheid en eetbuien, maar ik dacht dat dit kwam doordat ik al een halfjaar niet fatsoenlijk had geslapen).
Er zijn dingen die je kind echt op een bepaald moment moet kunnen. Eén daarvan is plassen en poepen op de WC als het naar de basisschool gaat. Dat moet gewoon, juf of meester heeft geen tijd voor het verschonen van luiers. Nu zit ik even heel hard te denken wat er verder echt op een bepaalde leeftijd móet… Ik kan eigenlijk niets bedenken. Al zijn er een heleboel mensen die meningen hebben over wat op een bepaalde leeftijd ‘hoort’, zoals bijvoorbeeld de fietshandelaar waar we een fiets wilden kopen voor de 4de verjaardag van onze zoon. Vol ongeloof riep hij door de zaak ‘Kan hij nog niet fíetsen?!’ Of we dan op een flat woonden, want dat zou de enige verklaring kunnen zijn volgens hem.
Opeens is er bericht. Een bericht van aspirant adoptievrienden waarmee we de verplichte cursus in Utrecht (van Stichting Adoptievoorzieningen) hebben gevolgd. Ze hebben een belangrijk bericht gekregen van hun adoptiebureau: er zijn mogelijk kinderen waarvan zij ouders mogen worden! Ongelofelijk om dit te lezen. Een flits van vreugde en blijdschap schiet door me heen, gevolgd door opluchting. Het is begonnen: de eerste buitenlandse adoptie in onze groep lijkt eraan te komen.
Ik glimlach door wat je net tegen me zei en terwijl ik je oogjes langzaam dicht zie vallen mijmer ik even over het moederschap. Ik heb het zwaar gevonden, het heeft me onzeker gemaakt, angstig, verdrietig. En nog vind ik het bij vlagen pittig, vraag ik me dikwijls af of ik, of we het goed doen zoals we het doen en soms maakt het me nog steeds een beetje bang en verdrietig.
Het telefoontje kwam op het einde van de zomervakantie: Jackson mag starten op Kentalis Talent in Vught. Een dovenschool. Speciaal onderwijs. Een peuterarrangement. En daar ben ik echt oprecht blij om, we hebben de school bezocht en wisten direct dat dit de juiste plek was voor hem. En toch moest ik mijn tranen ook wegslikken. Want het is toch ook weer een confrontatie. Een label. Een bevestiging. Hij is anders. Het is echt zo. Soms lijkt het wel alsof ik dat vergeet, hij doet het mij vergeten.
Maar Jackson is doof, en wij niet. Hij praat de hele dag door, je zou het bijna vergeten maar als zijn CI’s (Cochleair Implantaten, waarmee hij kan horen) af zijn hoort hij echt helemaal niets.
Aan de kassière, doktersassistente, onbekenden op feestjes, de moedermaffia en ieder ander met ongevraagde meningen en adviezen,
Ik heb een klein irritatiefactortje dat me even van mijn hart moet. Het borrelt al langer, maar vorige week toen ik mij samen met Sem kwam inschrijven bij een nieuwe huisarts, werd ik weer even vol met mijn neus op de feiten gedrukt. De lief uitziende vrouw achter de balie zei: “Ik neem aan dat je bij je ouders inwoont?”. Ik ben dit soort vragen inmiddels wel een beetje gewend, maar toch stond ik weer met mijn mond vol tanden.