Mijn kind ontwikkelt zich trager dan gemiddeld

Ons kind ontwikkelt zich trager dan de gemiddelde dreumes. Ook is onze dochter Feyre veel groter en zwaarder dan de doorsnee dreumes, je zou haar zo kunnen verwarren met een peuter van tweeënhalf. Met haar huidige veertien kilo en bijpassende lengte is ze niet dik, maar voor haar spieren wel wat zwaar.

Ze moet meer kracht ontwikkelen om te kunnen wat een lichtere dreumes al kan. Dan is ze ook nog een beetje lui. Of in ieder geval tevreden met wat ze kan.

Osteopathie en fysiotherapie

Toen Feyre maar niet wilde tijgeren of kruipen op de leeftijd dat dit wordt verwacht, hebben we ons in eerste instantie rond de negen maanden gericht op osteopathie. Dat hielp deels, ineens begon ze haar beide armpjes te gebruiken en huilde ze minder bij het aankleden.

Er werd ons aangeraden ook een kinderfysio te benaderen en na maanden oefenen, stimuleren, een bezoek aan een mesoloog en jubelen bij elke vooruitgang, hebben we sinds een week nu een kruipende dreumes. Papa en mama zijn bijzonder trots!

Niet helemaal voorbereid

Ware het niet dat we nog niet helemaal voorbereid waren op deze ontwikkeling. Van tevreden zijn met op haar billen te zitten en kralen te schuiven over een telraam, naar kruipend regelrecht naar de keuken om alle kastjes open te trekken met schoonmaakmiddelen, oude bekers en flessen azijn, was voor ons een grote verrassing.

Waar we netjes alle tafelhoekjes hebben beschermd met plastic dopjes – die Feyre er overigens om de haverklap weer aftrekt – hadden we nog niet gedacht aan kindersloten op kasten en lades. Totdat dit op orde is, kruipt mama zodoende constant achter de kruipende dreumes aan om te redden wat er te redden valt.

Draak

Naast deze prachtige fysieke ontwikkeling hebben we het gevoel dat Feyre sprong negen ook achter de rug heeft. Ze kan op het ene moment honderd kusjes aan mama uitdelen, om vervolgens heel hard te huilen en haar armen uit te steken naar papa.

Eten is ook een nieuwe uitdaging geworden. Hapje brood? “Neh”. Nu ben ik wel in staat om het stukje brood dan maar in haar jammerende mondje te proppen, – ja, ik heb het een keer geprobeerd – maar dan komt het er regelrecht weer uit. Dus nu eet ik het eerste stukje hapklare boterham, waarna ze als een spreeuwtje haar mond opent en rechtop gaat zitten met de meest onschuldige ogen die je ooit gezien hebt, wachtend op háár stukje brood. Draak.

Kurkuma, appelmoes en rozijntjes

Met avondeten gaat het net zoals met de boterham, al heb ik ontdekt dat ze kurkuma verrukkelijk vindt. De laatste dagen eten we dan ook alles met kurkuma. Rijst met kurkuma, aardappels met kurkuma en pasta met kurkuma. Vaarwel afwisseling in ons avondeten.

Als ik een potje met zo-suikerloos-mogelijke appelmoes op tafel zet of de rozijnen staan in zicht, dan kunnen we het avondeten wel vergeten. Die mond blijft dicht en die vinger wijst star naar de plek van de appelmoes, danwel rozijnen, totdat mevrouw haar zin krijgt. Dat hebben we dus snel afgeleerd.

Mijn kind ontwikkelt zich trager, maar hiermee hebben we geluk

Met slapen hebben we gewoon heel erg veel geluk, denk ik. Ik lees dikwijls dat er op deze leeftijd veel wordt gespookt in de nacht, dat er overdag moeite is met slaapjes en kindjes standaard om vijf uur wakker zijn, waarna ze om acht uur weer naar bed willen.

In de regel slaapt onze dochter veel en makkelijk. We kunnen haar zonder een kik in bed leggen, waarna ze wat rondtolt in haar slaapzak en tevreden slaapt tot ze wakker wordt en rechtop gaat zitten brabbelen totdat één van ons haar uit bed komt halen. We worden dan begroet met een ‘Taaa!’ en de armpjes omhoog, waar je elke keer weer bij smelt.