En dan gaat de telefoon... - De weg naar adoptie #21 - Meer Voor Mama’s

Onze beslissing om te stoppen met adoptie valt ons zwaar. De pijn die het met zich meebrengt om afscheid te nemen van onze grootste wens, is heel intens aanwezig. Ik voel me bijna verlamd. Ondertussen werk ik gewoon door, ruim ik nog wat dozen uit in onze nieuwe huis en probeer ik van de tuin te genieten.

Zou het dan toch?

En dan, op een woensdagnamiddag zit ik bij de pedicure. Manlief was net voor me aan de beurt en gaat alvast thuis alles klaarzetten om te barbecueën op deze heerlijke zomerse dag. Mijn behandeling zit er bijna op als er een telefoon gaat.

De pedicure reageert niet, dus ik schrik en denk ‘dit is dus mijn gsm’. Het blijkt mijn gsm van het werk, die ik –nadat ons adoptiebureau ons belde over de keuze om te stoppen- van een trillend alarm op een geluidsalarm heb gezet. Ik slik: een onbekend nummer. Zou het dan toch?

‘Hallo schat’

Ik neem op en hoor meteen de bekende stem van ons adoptiebureau. Ik verstijf en tranen schieten in mijn ogen. Mijn handen zitten in handschoenen, maar reiken naar de pedicure. ‘Dit is het moment’ schiet door mijn hoofd terwijl me gevraagd wordt of ik morgen samen met mijn man voor een gesprek kan komen. ‘Natuurlijk’ antwoord ik en vraag meteen wat voor een soort gesprek, ‘een positief gesprek?’

Meteen wordt bevestigd dat het een positief gesprek is: ‘we hebben een kindje voor jullie’. Ik breek. Tranen rollen over mijn wangen, mijn handen gaan trillen en ik krijg het warm. Ik verontschuldig me aan de telefoon. Ze stelt me gerust en geeft me de ruimte voor mijn emotie. Ze vraagt waar mijn man is. Ik vertel haar dat ik zo naar huis ga en het hem ga vertellen. Ik vraag haar nog of ze me kan vertellen of we een dochter of een zoon krijgen. Helaas kan ze daar nu niets over zeggen hoor ik.

We sluiten af met ‘tot morgen’, terwijl ik handschoen in handschoen contact heb met de pedicure. ‘Het gaat dus toch echt gebeuren’ vertel ik haar. Ik bel mijn man. Hij verwacht geen telefoontje, dus hij antwoordt vrij rustig. Hij merkt mijn emotie als ik ‘hallo schat’ uitbreng en vraagt of het gaat. Ik vertel meteen dat ons adoptiebureau heeft gebeld en we een match hebben. Het is een seconde stil en dan hoor ik dat hij emotioneel is. Ik vraag hem niemand te bellen en te wachten totdat ik thuis ben.

We worden ouders

Hoe ik precies naar huis ben gereden, weet ik niet meer. Mijn man valt me in mijn armen. We worden ouders. Het dringt nog niet echt door. Hij vraagt me om het telefoongesprek nog even door te nemen. Het lijkt nu zo onwerkelijk, want we weten nog niet of we een dochter of zoon krijgen, hoe oud ons kindje is, wat zijn of haar naam is. We besluiten eerst wat te eten en genieten van het moment, voordat we het met onze ouders en naaste familie delen.

Die nacht slaap ik verrassend goed. Ik had verwacht geen oog dicht te doen, maar ik heb tot 05.00u geslapen. Heel rustig word ik wakker en kijk ik in de agenda op mijn telefoon. Het staat er echt: we hebben vandaag de afspraak met het adoptiebureau om onze match te bespreken. De reis naar het adoptiebureau verloopt voorspoedig. Ik voel me euforisch, alsof ik de wereld aan kan. Mijn man voelt meer spanning en durft het ook nog niet te geloven. Voordat we onze afspraak hebben, gaan we nog even lunchen. Niet dat ik iets kan eten, want inmiddels is de spanning bij mij aanwezig. De zenuwen en nieuwsgierigheid naar ons kind neemt alle plek in mijn buik over.

Mijn moederhart is ontwaakt

Het gesprek bij het adoptiebureau is heel prettig. Gestart wordt met mijn vraag die ik aan de telefoon had gesteld. ‘Wat verwacht je zelf dat het is?’ Mijn onderbuik zegt dat het een jongetje is. Mijn man stamelt ook dat hij dat denkt. ‘Dat klopt, jullie krijgen een zoon!’ Tranen rollen over onze wangen.

We weten verder nog niets. Alleen het feit dat we na 9 jaar een zoon krijgen, is zo overweldigend. Geboeid gaan we verder het gesprek is, waar we meer leren over onze zoon, zijn achtergrond, leeftijd, naam en huidige ontwikkeling. Aan het eind van dit gesprek wordt ons gevraagd of we zijn foto willen zien. En of we dat willen! We zien een prachtig kereltje voor ons. Heel mooi en vertederend. Zijn blik heeft wat angst in. We vermoeden dat hij uit zijn speelmoment is gehaald om een foto te maken. Het maakt mijn gevoel om hem op te pakken, te knuffelen en troosten nog sterker. Mijn moederhart is ontwaakt.

Na het gesprek volgt wat papierwerk en aan ons de taak om zijn kamertje klaar te maken. Op de terugweg zoeken we al naar een geschikt behang, een nieuw bed en kledingkast. Heerlijk: nu mag het en kan het! Ons hart staat open en we zitten op een blauwe wolk.