Heel verdrietig werd ik daarvan: op sommige scholen mochten kinderen niet mee op schoolreisje als ouders de (vrijwillige!) ouderbijdrage niet hadden betaald. Wat daar ook de reden van zou zijn, kinderen mogen daar niet onder lijden, vind ik. Ik snap schoolbesturen ook echt niet die zulke regels kunnen opstellen. Maar… Er is goed nieuws!
Als ik hem zie spelen met zijn nieuwste aanwinst – een tol die je kunt afschieten – realiseer ik het me ineens. Mijn zoon heeft een rage opgepikt op school en hij was er enthousiast (en overtuigend) genoeg over om ons er eentje te doen aanschaffen. Voordat hij naar school ging nam ik me voor dat ik dat ‘nóóit zo makkelijk zou laten gebeuren’. Een seconde later realiseer ik me ook dat dit niet de eerste keer is dat we gezwicht zijn voor de puppy-ogen van mijn zoon. Terwijl zijn schoolcarrière nog niet eens anderhalf jaar oud is.
Het telefoontje kwam op het einde van de zomervakantie: Jackson mag starten op Kentalis Talent in Vught. Een dovenschool. Speciaal onderwijs. Een peuterarrangement. En daar ben ik echt oprecht blij om, we hebben de school bezocht en wisten direct dat dit de juiste plek was voor hem. En toch moest ik mijn tranen ook wegslikken. Want het is toch ook weer een confrontatie. Een label. Een bevestiging. Hij is anders. Het is echt zo. Soms lijkt het wel alsof ik dat vergeet, hij doet het mij vergeten.
Maar Jackson is doof, en wij niet. Hij praat de hele dag door, je zou het bijna vergeten maar als zijn CI’s (Cochleair Implantaten, waarmee hij kan horen) af zijn hoort hij echt helemaal niets.
We hebben allemaal weleens vragen als het gaat om ons kind, toch? Over kinderziektes, voeding, opvoeding, opgroeien.. Ik wel. Meestal doe ik dan een rondje google, of ik gooi een vraag in de Whatsappgroep van de zwangerschapsyogamoeders of ik bespreek het met een bevriende moeder. Nu surf ik ook vaak naar Opvoeden.nl voor betrouwbare informatie én ik ben al een tijdje lid van hun Landelijk Ouderpanel.
Als je niet van zoetsappig houdt of van liefdesverklaringen, dan raad ik je aan even door te scrollen. Want deze blog belooft een beetje ‘soft’ te worden. Vandaag wil ik namelijk de vader van mijn kind digitaal in het zonnetje zetten. Terwijl ik de vermoeidheid van mijn 63e verkoudheid (kloppende bijholtes, keelpijn, the works!) van het winterseizoen nog in mijn lijf voel, typ ik deze blog, een ode zo je wilt, aan mijn man zonder wie ik ‘het’ allemaal niet zou kunnen (of willen).
Tablets, smartphones, laptops en computers, onze peuters groeien er mee op. Bijna elke ouder die ik ken laat zijn kind wel eens een filmpje kijken of een spelletje doen op de tablet. Ik ook. Lange tijd dacht ik dat het wel zou lukken om onze zoon schermvrij op te voeden tot hij een jaar of 2 of 3 zou zijn, maar de praktijk ging toch anders.
Schermen hebben een bepaalde aantrekkingskracht op kinderen die ons niet onbekend is, toch? Jij en ik kijken ook om de haverklap op onze smartphone. Dus niet helemaal te voorkomen dat je zwicht voor het gemak van een schermpje, tijdens het koken of om je kind even tot rust te laten komen. En daarbij: ik merk dat het kijken van filmpjes en het doen van spelletjes op een bepaalde manier óók bijdraagt aan de ontwikkeling van mijn zoontje. Toch was ik nog een beetje huiverig: doe ik het wel goed als ik hem regelmatig laat omgaan met een schermpje? Het verlossende antwoord kwam van een deskundige.
Lieve papa en mama’s,
Ik vind weleens dat het ouderschap grof onderschat wordt. ‘Je kiest er toch zelf voor’ is een term die ik niet meer goed kan horen. Want wat weet je er nou eigenlijk vanaf, voordat je aan het ouderschap begint? Ik heb respect voor wat jullie doen, elke dag weer! Je verzorgt iedere dag een klein mensje en je hebt (meestal..) geduld, ook al zit je zelf niet goed in je vel, ben je moe of ziek. Helaas kun je je voor het ouderschap niet ziekmelden of even een break nemen.