De weg naar adoptie #2: We zijn goedgekeurd!

Toch nog vrij onverwacht valt er een grote envelop op de deurmat. Mijn man en ik zijn toevallig beide thuis. Gezien het logo van het Ministerie van Justitie, valt er een stilte. Dit is dé envelop, met de brief of we toestemming krijgen om een kindje uit het buitenland te kunnen adopteren. Vol spanning openen we samen de envelop…

We zijn ontzettend blij met wat we lezen: we hebben de beginseltoestemming ontvangen om een buitenlands adoptiekindje in ons gezin op te nemen! Daar valt twee jaar van ons leven vol wachten en hopen van onze schouders af. Yes, we hebben het proces dat het Ministerie in Nederland verplicht stelt met succes doorlopen! Opgelucht en enorm enthousiast lichten we onze familie in.

Wat is er precies goedgekeurd?

In mijn eerste blog schreef ik al dat we vorig jaar een, zoals dat bij de adoptieprocedure hoort, gezinsonderzoek hebben gehad van de Raad van Kinderbescherming. Aan de hand van het onderzoek is een rapport opgesteld. Tijdens de gesprekken die we met de Raadsonderzoekster hebben gehad ter ondersteuning van dit rapport, kregen we al meer inzicht in onze mogelijkheden om te adopteren. Het rapport hebben we mogen inzien alvorens dit naar het Ministerie werd gestuurd voor de officiële goedkeuring. We hebben toestemming gekregen om één kindje te adopteren in de leeftijd van 0 tot en met 4 jaar op het moment van voorstel.

Kindje met 'special needs'

Ook de beperkingen (special needs) die het kindje kan hebben, zijn uitvoerig aan bod gekomen. Een erg moeilijk iets om je goed op voor te bereiden. We hebben hier veel over nagedacht en gesproken met artsen, familie en vrienden. Vaak kregen we de vraag waarom we niet voor een gezond kindje gingen. Gelukkig vinden gezonde kindjes vaak een thuis in het land van herkomst. De minder gezonde kindjes worden vaker ter buitenlandse adoptie afgestaan. We hebben ons afgevraagd: Wat kun je als ouder aan, waar ligt de grens? Welke zorgvragen zou je liever aan andere ouders overlaten? Past de special need-situatie in onze toekomst? En zit je daarover met je partner op één lijn?

Bij een zwangerschap kan er tijdens de verschillende screeningsmomenten van alles aan het licht komen. Soms brengt het informatie naar voren waardoor er moeilijke keuzes moeten worden gemaakt. Natuurlijk kan niet alles worden uitgesloten en zijn er bij de geboorte (of bij de latere ontwikkeling) medische problemen die men niet eerder in kaart kon brengen. Op dat moment ben je al ouder van je kindje en zorg je dat je kind de beste zorg kan krijgen die er bestaat. Bij het adoptietraject werkt het andersom: je gaat vooraf bepalen wat je draagkracht is.

Accepteer je het als je kindje een handje mist, of een hele arm? En hoe zit het met de benen en voetjes? Mag het kindje bekend zijn met een (chronische) ziekte? En zo ja, welke ziektebeelden kun je in je gezin opvangen? Waarom deze special needs? Hoe ga je de zorg dan regelen? Kun je dat ook met je werk opvangen? Allemaal vragen over onderwerpen waar we ruim twee jaar over nagedacht hebben. Vol enthousiasme begonnen we in 2014 met de eerste lijst met special needs om onze grenzen aan te geven. Gaandeweg leer je meer over de inhoud en de impact en ook welke zaken in welke landen vaker voorkomen. We hebben onze grenzen meerdere malen herzien, waardoor er nu een special need lijst is waar we beide volmondig ‘ja’ tegen kunnen zeggen.

Zou het dit jaar al zo ver zijn?

In adoptieland is na het krijgen van de beginseltoestemming de mogelijkheid om je in te schrijven bij een van de vijf officiële adoptiebureaus (vergunninghouders). Deze vergunninghouders hebben elk een ander portfolio van landen waarin zij bemiddelen. Een hele opgave om te bepalen welke vergunninghouder het beste bij je past, maar ook waarbij de grenzen en wensen van de landen overeenkomen met die van jezelf. Gebaseerd op onze voorkeuren hebben we contact gehad met alle vergunninghouders en uiteindelijk er een uitgekozen. We gaan voor een vergunninghouder die bemiddelt voor kindjes uit Nigeria: het is Stichting Kind & Toekomst geworden.

Na de aanmelding ontvangt de vergunninghouder het rapport van het Ministerie. Dit wordt beoordeeld aan de hand van 'bemiddelbaarheid': kan de vergunninghouder iets betekenen voor ons? Erg blij waren we toen we geaccepteerd waren door Stichting Kind & Toekomst. We konden een klein stapje verder. We wachten nu op het intakegesprek. Dat is het gesprek waarin we nogmaals kennismaken, onze gedetailleerde grenzen op het gebied van special needs bespreken en alle informatie krijgen om ons dossier voor Nigeria klaar te maken.

Ontzettend mooi en bijzonder, maar ook heel spannend… Nu worden de dromen toch wat realistischer en groeit mijn enthousiasme. Misschien dat we in 2017 het bericht krijgen dat er een kindje op ons wacht. Een kindje dat wij met alle liefde in onze armen sluiten en een ontzettend mooie toekomst gaan bieden.

Cat en haar man zitten middenin het adoptieproces. Op MeerVoorMamas.nl schrijft ze over de reis naar hun langverwachte kindje. Cat schrijft onder een pseudoniem.