Het slaapkamertje is er klaar voor en wij ook. Vol enthousiasme hebben we ons voorbereid op de intake bij het adoptiebureau (de vergunninghouder). Spannend wat er allemaal gaat gebeuren. We hebben het gevoel een belangrijke stap te gaan zetten. Een stap in de richting van onze diepste wens: papa en mama worden van een kindje. Een kindje dat in een ver buitenland niet mag opgroeien met twee liefdevolle ouders. Op maandagmiddag is de intake, maar de zondag daarvoor staat er nog vanalles op de planning. Allemaal adoptiegerelateerd. Zondagochtend ga ik samen met mijn man naar een bijeenkomst met allemaal ouders die prachtige kinderen uit Nigeria hebben geadopteerd. Erg vroeg verlaten we ons huis om naar een ontzettend groot kinderspeelparadijs te gaan. Het voelde wat vreemd om hier kinderloos naar binnen te stappen, maar na twee minuten worden we al aangesproken en ‘opgenomen’ door alle ouders die hun ervaringen graag met ons willen delen. Heel erg fijn om je onderdeel van zo'n bijzondere groep te mogen voelen. We hebben heel veel bemoedigende woorden mogen ontvangen om dit lange en spannende traject door te komen. Onze energietank was weer volgeladen en het enthousiasme dat we het adoptietraject nu echt ingaan, spatte er van af.

Delen met lotgenoten

Nadat we samen hebben geluncht en genoten van alle gezinnen om ons heen, hebben we een samenkomst met aspirant-adoptieouders die we ontmoet hadden tijdens de themabijeenkomsten van het adoptietraject. Al deze koppels zitten in een soortgelijke situatie: de keuze om een kindje te adopteren is gemaakt en de eerste stappen zijn gezet. Het verdere verloop is nog onduidelijk en onzeker, net als ons traject. De keuze voor het adoptiebureau en het land van herkomst van het adoptiekindje zijn belangrijke keuzes waarover we de onzekerheid en onduidelijkheid met elkaar delen. Naast het delen van het verloop van het adoptietraject, delen we ook onze gevoelens over het moeilijke proces. Over hoe anderen reageren op het nieuws dat je een kindje gaat adopteren, de gevoelens en emoties van jezelf en je naasten hierbij en alle vragen die je krijgt. Elk koppel heeft zijn eigen, vaak heftige geschiedenis op het gebied van de onvervulde kinderwens. Ontzettend moeilijk om door te moeten maken, maar zo bijzonder dat we dit kunnen delen. Zonder schuldgevoel over dat je soms niet enorm enthousiast kan zijn voor de zwangerschap van je zus, buurvrouw of collega omdat het je raakt, is er begrip voor de situatie. Dat voelt heel fijn, heel vertrouwd en vooral herkenbaar. Laat ik er even bij vertellen dat ik zeker weet dat al deze koppels anderen een heel mooi gezin gunnen, een goede zwangerschap en veel geluksmomenten samen. Maar daarnaast is er een gevoel dat ‘zij’ ook daaraan willen beginnen, er ook klaar voor zijn. Dat maakt het vaak dat reacties bitterzoet zijn.

Intake bij het adoptiebureau: kink in de kabel

Na deze mooie dag besluiten mijn man en ik om er een adoptieweekend van te maken. Aangezien we er aan toe zijn om even weg te gaan, hebben we een bed & breakfast geboekt in het midden van het land. Zo kunnen we even bijkomen van de indrukken van die zondag en uitgerust op intake gaan. Nou ja, uitgerust… Na een onrustige nacht worden we wakker. Naast enthousiasme voelen we ook spanning. Vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren. We komen wat vroeger aan bij het adoptiebureau en worden vrolijk onthaald. Met koffie en thee wachten we totdat de klok de starttijd van ons gesprek aangeeft. Het gesprek begint gelijk met een onverwachte boodschap: er is een kink in de kabel wat betreft het doorlopen in het adoptieproces in Nigeria op dit moment. Het gevolg is dat er nu al gezinnen maanden zitten te wachten om met hun kindje terug naar Nederland te komen. En er zijn ook gezinnen die een match hebben ontvangen (er is een kindje dat op hun wacht) en die niet kunnen afreizen door deze onzekere wending in het proces. Voor ons betekent het dat we het intakegesprek hebben, maar niet ons dossier mogen klaarmaken. Alles wordt even bevroren. Het duurt een paar minuten totdat het nieuws begint door te dringen. Onze droom, de verwachting en de hoop vallen nu allemaal even weg. Onzekerheid overschaduwt het verdere verloop van het gesprek. Teleurgesteld, verdrietig en licht verward door alle andere emoties rijden we terug naar huis. We moeten het laten bezinken, er een nachtje over slapen en vooral duimen dat de gezinnen die niet naar huis kunnen of mogen, snel mogen gaan reizen. We schuiven onszelf even weg, want onze situatie – vergeleken bij de andere koppels – valt reuze mee. Toch valt het ons zwaarder dan verwacht. We besluiten om even een paar dagen ‘vrij’ van adoptie te nemen en gaan onszelf weer even opladen.

Cat en haar man zitten middenin het adoptieproces. Op MeerVoorMamas.nl schrijft ze over de reis naar hun langverwachte kindje. Cat schrijft onder een pseudoniem. Lees alle delen van ‘de weg naar adoptie’: Deel 1: In blijde afwachting Deel 2: we zijn goedgekeurd! Deel 3: de kinderkamer inrichten, blauw of roze? Deel 5: Onze wens even pauzeren Deel 6: Alternatieven voor adoptie Deel 7: Een plotselinge wending Deel 8: Wachten op het telefoontje Deel 9: Spanning bij iedere anonieme beller Deel 10: Is mijn kinderwens wel groot genoeg? Deel 11: De feestdagen door zonder kinderen Deel 12: Een nieuw jaar met hopelijk nieuwe kansen Deel 13: Adoptiewereld in beweging Deel 14: Boeken over adoptie Deel 15: Op zoek naar kracht en energie (Headerfoto: Pixabay)