Regelmatig snoer ik mijn kind in zijn autostoeltje, maar dit keer zie ik iets: wat zit het gordeltje vreemd bij zijn schouders? We moeten snel weg, dus ik heb geen tijd om er langer bij stil te staan. Als ik wegrijd denk ik: ik had zijn jas uit moeten doen. Dat doe ik in de winter eigenlijk altijd, want met een winterjasje zit je kind eigenlijk niet veilig in een autostoel. Dus dit voelde al niet heel goed. Het is een kort ritje en ik besluit om op de terugweg zijn jas uit te doen. Als ik hem zonder jas weer vastgesp, zit zijn gordel nog steeds niet goed en ik snap er niks van. Onderweg valt het kwartje: de hoofdsteun van zijn stoel staat te laag, waardoor zijn gordels ook lager zitten en dus niet goed over zijn schouder vallen. Ik zit ineens niet zo rustig meer achter het stuur. Ik voel me ontzettend stom dat ik niet door had dat hij door de laatste groeispurt met zijn hoofd boven de hoofdsteun van zijn autostoel uit was gegroeid. Onrustig rijd ik verder en als we thuis zijn zet ik meteen de hoofdsteun omhoog. Zo, het is weer veilig.
Waarom ik me daar zo druk over maakte? Dat komt door een voorval bijna een jaar geleden, waarbij ik nota bene complimenten kreeg van de ambulancebroeder over ditzelfde autostoeltje.
